Slider[Style1]

Style2

Style3[OneLeft]

Style3[OneRight]

Style4

Style5


Συνοπτικά θα μπορούσαμε να πούμε πως η Πολιτεία (κι ιδιαίτερα η ελληνική) αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες με τρεις τρόπους:

Είτε τους δέχεται και τους ευνοεί, όταν υπηρετούν τους κρατούντες. Είτε τους ανέχεται και τους αγνοεί, όταν δεν θίγουν τους κρατούντες. Είτε τους αποστρέφεται και τους μάχεται, όταν ενοχλούν τους κρατούντες…

Αυτά έγραφε το 1983 ο Μάριος Πλωρίτης στο ΒΗΜΑ, 26 χρόνια πριν.

Επίκαιρα; Παρωχημένα;

Ασφαλώς η εξουσία σε όλες τις εποχές και σε όλες τις εκφάνσεις της, αποστρέφεται οποιονδήποτε την κρίνει, οποιονδήποτε μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στον αυταρχισμό της, οποιονδήποτε απεχθάνεται τους “ελέω θεού” και “ελέω πατρός” ηγεμόνες, οποιονδήποτε απαιτεί να ζει σε μια κοινωνία με όραμα, οποιονδήποτε τέλος πάντων επιζητά το αυτονόητο. Να είναι πολίτης και όχι υπήκοος.

Το ερώτημα όμως, που εύλογα τίθεται, είναι: Υπάρχουν στην σημερινή Ελλάδα καλλιτέχνες; (Με τον όρο “καλλιτέχνες” ο συγγραφέας εννοεί και τους πνευματικούς ανθρώπους, αφού όλοι “τέχνη καλή ποιούν”, βεβαίως)

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει καίριο και αιχμηρό; Υπάρχουν σήμερα καλλιτέχνες στην Ελλάδα;

Είναι σχεδόν αυταπόδεικτο ότι σήμερα δεν υπάρχουν μουσικοί, ζωγράφοι, ηθοποιοί – όχι μόνο της εμβέλειας των προγόνων τους – αλλά ούτε καν της στοιχειώδους βαρύτητας. Έτσι σήμερα απουσιάζει ένας Μητρόπουλος, ένας Καζαντζίδης, ένας Μπιθικώτσης, ένας Χατζιδάκις, ένας Λύτρας, ένας Γύζης ή ένας Τσαρούχης ή Παρθένης, ένας Μινωτής ή ένας Κατράκης ή μια Παξινού ή ένας Λογοθετίδης, ένας Τερζάκης ή ένας Τσιφόρος ή ένας Ψαθάς. Και πόσοι άλλοι ακόμη η απαρίθμηση των οποίων μόνο θλίψη μας προκαλεί;

Μήπως όμως υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι;

Υπάρχει ένας Καζαντζάκης, ένας Σεφέρης, ένας Ελύτης, ένας Παλαμάς, ένας Καβάφης, ένας Παναγιωτόπουλος, ένας Παπανούτσος, ένας Παπαδιαμάντης, ένας Καρκαβίτσας, ένας Παπαντωνίου, μια Δέλτα, ένας Πολυλάς, ένας Βάρναλης, ένας Μυριβήλης, ένας Βιζυηνός και πόσοι άλλοι ακόμη η έλλειψη των οποίων μόνο θλίψη – αν όχι πανικό - μας προκαλεί;

Σήμερα ζούμε στο πετσί μας τον φασισμό της μετριότητας. Της μετριότητας – για να μην πω σαβούρα – του Κουμανταρέα, του Δήμου, του Τατσόπουλου, του Αυγούστου Κορτώ ο οποίος ζει την ομοφυλοφιλία του πολύ πιο χαρούμενα από τους δυστυχισμένους ήρωές του, της Σώτης Τριανταφύλλου, του Δάνδολου, του Χωμενίδη, της Έρσης Σωτηροπούλου και τόσων άλλων ακόμη η παρουσία των οποίων μόνο απογοήτευση – αν όχι απόγνωση - μας προκαλεί.

Κάτοχοι όλοι, σχεδόν, κρατικών βραβείων. Κρατικών βραβείων που απονέμει το υπουργείο Πολιτισμού. Υπουργείο όπου κουμάντο κάνουν οι Ζαχόπουλοι. Όπου στις κριτικές επιτροπές εκτός από παντελώς άγνωστους και ολίγιστους “λογοτέχνες” και “κριτικούς”, συμμετέχουν και δημόσιοι υπάλληλοι. Βραβεία από οργανισμούς με συμβούλια και επιτροπές όπου τα καλλιτεχνικά θέματα συγκροτούνται από τους διαβόητους υπηρεσιακούς παράγοντες. Και αν τυχόν πλαισιώνονται από καλλιτέχνες, μοναδικό κριτήριο επιλογής είναι η κομματική νομιμοφροσύνη και υποταγή, η αδιαμαρτύρητη αφοσίωση και πειθαρχία που οδηγούν στην υποτέλεια και τον πλήρη εξευτελισμό.

Και συνεχίζει ο Πλωρίτης: “Ο διανοούμενος είναι δημιούργημα, μάρτυρας και συνείδηση των διχασμένων κοινωνιών… (Άρα) καμιά κοινωνία δεν μπορεί να παραπονεθεί για τους διανοούμενούς της, χωρίς να κατηγορήσει, την ίδια στιγμή, και τον ίδιο τον εαυτό της, επειδή έχει τους διανοούμενους που η ίδια φτιάχνει…”

Δεν συνεχίζουμε άλλο με τον προβληματισμό μας, αφού το ζήτημα είναι χρόνιο και δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι στο άμεσο μέλλον, και, πολύ φοβάμαι, και στο μακρινό μέλλον. Όσο υπάρχουν γονείς που διαβάζουν στα παιδιά τους χάρρυ πότερ και άλλες τέτοιες παπαριές, εγχώριες και μη, δεν υπάρχει λόγος να είμαστε αισιόδοξοι. Όσο αφήνονται στα ράφια ο Παπαδιαμάντης, ο Καρκαβίτσας, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, η Πηνελόπη Δέλτα, ο Βασίλης Ρώτας και όλοι αυτοί οι πλαστουργοί των παιδικών ψυχών, όσο επιβεβαιώνεται η άποψη του Σταμάτη Σπανουδάκη, τόσο βαθύτερα στα σκατά θα είμαστε βουτηγμένοι.

Πολύς λόγος έγινε πέρσι με την Έρση Σωτηροπούλου και το βιβλίο της “ζιγκ-ζακ στις νερατζιές”. Ή ίδια, κατά δήλωσή της, αισθάνεται υπερήφανη που η 13χρονη, τότε, κόρη της υπήρξε η πρώτη αναγνώστρια της ξεφτίλας των δικέφαλων πεών.

Έρση, αν ήθελες να δείξεις στην κόρη σου πώς μπορεί να περιγραφεί το παιδικό ερωτικό σκίρτημα, με πόσο λυρικό, σαδιστικά απολαυστικό τρόπο μπορεί να μπει η μια λέξη δίπλα στην άλλη, δεν είχες παρά να της διαβάσεις το “Όνειρο στο κύμα” του “θρησκόληπτου”, του απόφοιτου Γυμνασίου, του Παπαδιαμάντη.

Την ανεγνώρισα πάραυτα εις το φως της σελήνης το μελιχρόν, το περιαργυρούν όλην την άπειρον οθόνην του γαληνιώντος πελάγους, και κάμνον να χορεύουν φωσφορίζοντα τα κύματα. Είχε βυθισθή άπαξ καθώς ερρίφθη εις την θάλασσαν, είχε βρέξει την κόμην της, από τους βοστρύχους της οποίας ως ποταμός από μαργαρίτας έρρεε το νερόν, και είχεν αναδύσει· έβλεπε κατά τύχην προς το μέρος όπου ήμην εγώ, κ' εκινείτο εδώ κ' εκεί προσπαίζουσα και πλέουσα. Ήξευρε καλώς να κολυμβά.

Έβλεπα την αμαυράν και όμως χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην της, τον τράχηλόν της τον εύγραμμον, τας λεύκας ως γάλα ωμοπλάτας, τους βραχίονας τους τορνευτούς, όλα συγχεόμενα, μελιχρά και ονειρώδη εις το φέγγος της σελήνης. Διέβλεπα την οσφύν της την ευλύγιστον, τα ισχία της, τας κνήμας, τους πόδας της, μεταξύ σκιάς και φωτός, βαπτιζόμενα εις το κύμα. Εμάντευα το στέρνον της, τους κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους όλας της αύρας τας ριπάς και της θαλάσσης το θείον άρωμα. Ήτο πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα· ήτον νηρηίς, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει ναυς μαγική, η ναυς των ονείρων...

Μάλλον, όμως έπραξες καλώς που δεν της το διάβασες. Ήδη μαντεύω την ετυμηγορία σου. Το πτωχόν βοσκόπουλον ευτυχώς που δεν κατάφερε ποτέ να γνωρίσει την Μοσχούλα, αφού μην έχοντας δικέφαλο πέος δεν θα ήδύνατο να ικανοποιήσει ταυτοχρόνως και επαρκώς την μικρή κόρη, ταυτόχρονη απόλαυση την οποία προφανώς ζεις και διδάσκεις.

Ρε άει στο διάολο καραγκιόζηδες!

About Kommatoskylo

Being anti-social in a world full of conformists, is a trait of intelligence... Nikola Tesla
«
Next
Νεότερη ανάρτηση
»
Previous
Παλαιότερη Ανάρτηση

10 σχόλια:

  1. Συνεχίζω με το "βίτσιο" να σχολιάζω με δικά σου λόγια.
    Ρε άει στο διάολο καραγκιόζηδες!
    Που ψηφίζετε στους μεγάλους Έλληνες τον Πλάτωνα γιατί νομίζετε ότι είναι ψαροταβέρνα στα βλάχικα.
    Η νοοτροπία της δημοσιουπαλληλίας πέταξε στην ανεπάρκεια όλες τις τέχνες από τη στιγμή που η μπαλαφάρα αντι να σου προκαλεί γέλιο επιβλήθηκε ως τρόπος ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η χρηματοδότηση πολλών άχρηστων και το θάψιμο πολλών άλλων είναι μέρος πάντοτε της κρατικής εξουσίας-προπαγάνδας.

    Βέβαια με τα χρόνια κάποιοι θα βγουν στην επιφάνεια. Θυμίζω ότι τον Καβάφη στην εποχή του τον αγνοούσαν ή τον κορόιδευαν, εξέδιδε τα ποιήματα μὀνος του.

    Σήμερα ο Παλαμάς, η φίρμα της εποχής του και ο οποίος γνώρισε τη δόξα εν ζωή με τους χιλιάδες στίχους του είναι ανύπαρκτος διεθνώς. Μόνο στην Ελλάδα τον έχουμε σε κάποια εκτίμηση ακόμη.

    Αντίθετα ο άγνωστος τότε Καβάφης εκδίδεται στις μέρες μας με σκρίπτα και τεστιμόνια από την Οξφόρδη και το Κέιμπριτζ μην τυχόν και φύγει κανένα κόμμα, όπως οι μεγάλοι αρχαίοι κλασικοί!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτή είναι η κατάντια της "προοδευτικής" διανόησης. Από τους γίγαντες Βάρναλη, Ρίτσο και τόσους άλλους, ξέπεσε στα εξογκωμένα από την ασέλγεια και το πολύ φαϊ πισινά της νεοταξίτικης αριστεράς, που φαντασιώνεται και ελπίζει για τον πολλαπλό οργασμό. Μίας αριστεράς που βγάζει την κιλότα της και πέφτει στα τέσσερα για να δεχθεί το ορθωμένο καυλί της Νέες Τάξης και βλέπει το χύσι να κυλάει από το μουνί της περιμένοντας να της δώσει το χαρτομάντιλο για να σκουπιστεί και μετά να αφήσει διακριτικά την αμοιβή, για τις καλές υπηρεσίες, στο κομοδίνο. Ξύλινη μαριονέττα που αφήνεις να πέσει κατάχαμα, με χέρια και πόδια ανοιχτά, άκαμπτα, ανίκανη να κινηθεί μόνη της.

    Κάποτε τα παιδιά διάβαζαν Λουντέμη και ονειρευόντουσαν ένα καλύτερο κόσμο. Σήμερα τα παιδιά, τα θέλουνε να διαβάζουνε Ζιγκ-Ζαγκ και να αναρωτιούνται γιατί "ο πυρετός φτιάχνει την καλύτερη μαστούρα"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γανιάσατε,δάσκαλοι,να ξεμάθω να`μαι εγώ να στοχάζομαι,να θέλω ψέματα όλο να¨ακούω,να λέω,να πράτω,για ψέματα να ζω για να πεθάνω... Είναι τυχαίο από τη στιγμή που πέθανε ο ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ ο ΚΑΤΡΑΚΗΣ οΧΟΡΝ,,,,έκανε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο?Στους πνευματικούς ανθρώπους ξέχασες να αναφέρεις τον διάσημο δημόσιο υπάλληλο συγγραφέα ποιητή ΚΑΛΠΟΥΖΟ. Χάιντε θύμα,χάιντε ψώνιο,χάιντε Σύμβολον αιώνιο.Αν ξυπνήσεις,μονομιάς θα¨ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Simple Man
    Άει στο διάολο καραγκιόζηδες και ακόμη παραπέρα

    @Greek Rider
    Συμφωνώ. Παντού γίνεται αυτό αλλά η Ελλάδα έχει παράδοση στο να δοξάζει τους πεθαμένους. Παρόλα αυτά, ενώ οι παλιοί Έλληνες λογοτέχνες μάς χάρισαν άφθονη μαγιά και πολύτιμο υλικό, παραμένουμε ασεβείς απέναντί τους είτε από άγνοια είτε από συμφέρον.

    @maximos
    Απολαυστική η περιγραφή σου. Σκέφτεσαι μήπως να προλογίσεις κανένα βιβλίο της Έρσης; χε χε.. πλάκα κάνω, έτσι;

    @tiktos
    Έκανε η μύγα κώλο αλλά προβλέπω να έρχεται η Νέα Τάξη (όπως λέει παραπάνω και ο Maximos) και να της τον βουλώνει. Παρεπιπτόντως τον ΚΑΛΠΟΥΖΟ τον αγνοούσα, αλλά ας είναι καλά το google. Διότι καλή η τέχνη αλλά να περνάμε και από το γκισέ του υπουργείου Οικονομικών. Συνέχισε να μας πληροφορείς για τέτοια καραγκιοζιλίκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ένα από τα καλύτερά σου κείμενα. Η συγγραφή στην Ελλάδα είναι το μόντελιγνκ του κομπλεξικού. Όσο θα υπάρχουν συγγραφείς τόσο πιο δύσκολο θα είναι να γεννηθεί ένας λογοτέχνης.
    Συνέχισε να τους "συγγράφεις".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σε ευχαριστώ Οχιά για τα καλά σου λόγια.
    Μακάρι όμως (και το εννοώ ειλικρινά) να εκλείψουν όλοι εκείνοι οι λόγοι που με οδηγούν στην ανάγκη για γράψιμο.
    Μακάρι να ξαναγεννηθούν άνθρωποι οι οποίοι θα είναι ταγμένοι στο γράψιμο ψυχή τε και σώματι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το πτωχόν βοσκόπουλον ευτυχώς που δεν κατάφερε ποτέ να γνωρίσει την Μοσχούλα::
    γιατι το λές αυτο;
    Αφου την έσωσε απο πνιγμό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΈΛΛΗΝΕΣ ΞΥΠΝΉΣΤΕ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ !!!

    http://ellhnkaichaos.blogspot.com/2009/03/blog-post_30.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Την έσωσε από βέβαιο πνιγμό αλλά...

    "Η Μοσχούλα έζησε, δεν απέθανε. Σπανίως την είδα έκτοτε, και δεν ηξεύρω τί γίνεται τώρα, οπότε είναι απλή θυγάτηρ της Εύας, όπως όλαι...."

    ΑπάντησηΔιαγραφή


Top