Slider[Style1]

Style2

Style3[OneLeft]

Style3[OneRight]

Style4

Style5


Μετά τα ευμενή σχόλια αλλά και mails που έλαβα από όλους εσάς όσον αφορά στην τελευταία μου ανάρτηση - εσάς που έχω την χαρά να έχω συνοδοιπόρους σε αυτό το blog – τολμώ να αναρτήσω ακόμα ένα απόσπασμα, το οποίο αυτήν την φορά αναφέρεται αμιγώς στην ελληνική γλώσσα και την δυσθεώρητη απόσταση που την χωρίζει από τα άλλα λεκτικά “εργαλεία”. Το κείμενο είναι μακροσκελές, αλλά θέλω να το μοιραστώ μαζί σας και είμαι πεπεισμένος ότι θα αποζημιωθείτε στο έπακρο. Καλή ανάγνωση.
Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει, θα πρέπει να γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα περί της ειδικής σχέσεως μεταξύ ελληνισμού και ελληνικής γλώσσας. ΕΛΛΗΝΑΣ κατ’ αρχήν δεν μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος για δύο λόγους. Είτε λόγω αδυναμίας είτε λόγω επιλογής. Ο άνθρωπος έχει αδυναμία να γίνει ΕΛΛΗΝΑΣ όταν δεν γνωρίζει Ελληνικά. Όταν δεν μπορεί να μπει στο “κανάλι” μεταφοράς της ελληνικής γνώσης και σκέψης. Αυτή η άμεση σύνδεση γλώσσας και γνώσης είναι καθοριστική για τον ελληνισμό. Στον ιουδαϊσμό για παράδειγμα δεν είναι καθοριστική η σχέση γνώσης και γλώσσας. Ο καθένας μιλάει όποια γλώσσα θέλει και μυείται στον ιουδαϊσμό. Στον ιουδαϊσμό δεν υπάρχουν οι περίπλοκες έννοιες που πρέπει να “μεταφερθούν”. Ακόμα και η πιο “φτωχή” γλώσσα έχει τις κατάλληλες λέξεις για να μεταφερθούν εντολές και κατάρες. Επειδή όλοι οι άνθρωποι αναπτύσσουν μια γλώσσα κι επειδή όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται στο εξουσιαστικό περιβάλλον της οικογένειας, ευνόητο είναι ότι όλοι έχουν “εφεύρει” τις λέξεις που συνδέονται με την εξουσία. Δεν υπάρχει δηλαδή γλώσσα που να μην μπορεί να μεταφέρει την “ιουδαϊκή” γνώση. Εξαιτίας αυτής της δυνατότητας ποτέ το σύστημα δεν μεριμνά ιδιαίτερα για την γλώσσα που θα χρησιμοποιούν οι εξουσιαζόμενοι. Ακόμα και οι αυθεντικοί Εβραίοι δεν μιλάνε όλοι εβραϊκά. Αντίθετα, ΕΛΛΗΝΑΣ δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν γνωρίζει ελληνικά.
Αυτή η σύνδεση γνώσης και γλώσσας περιπλέκει την κατάσταση και αυτός είναι ο λόγος που δημιουργείται σύγχυση σε ότι αφορά την συγκεκριμένη γλώσσα. Αυτό πρακτικά σημαίνει το εξής: Ο σλαβόφωνος για παράδειγμα δεν μπορεί να γίνει ΕΛΛΗΝΑΣ γιατί δεν γνωρίζει ελληνικά. Αυτό είναι προφανές και δεν απαιτεί ανάλυση. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση των ελληνόφωνων; Γνωρίζει ο ελληνόφωνος ελληνικά; Η φράση: ”Η ανάλυση της θεωρίας περί δημοκρατίας αποκαλύπτει ένα παράδοξο φαινόμενο, το οποίο μοιάζει με τραγική ειρωνεία και γίνεται αντιληπτό μόνο μέσω της αλληγορίας” είναι διατυπωμένη στα ελληνικά. Αντιλαμβάνεται ο αγράμματος ελληνόφωνος τι ακριβώς αυτό περιγράφει; Μπορεί κάποιος να του την εξηγήσει, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσει ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια; Ποιος καταλαβαίνει αυτήν την φράση; Αυτός, βέβαια, που γνωρίζει ελληνικά άσχετα με το ποια γλώσσα μιλάει. Ένας γερμανόφωνος μορφωμένος την καταλαβαίνει γιατί γνωρίζει τις απαραίτητες ελληνικές λέξεις: “Die Analyse der Theorie ueber die Demokratie enthuellt ein paradoxes Phaenomen, daw einer tragischen Ironie aehnlich ist und wird nur allegorisch wahrgenommen”. Το ίδιο συμβαίνει και με τον αγγλόφωνο: “The analysis of the theory about democracy reveals a paradox phenomenon that seems like a tragic irony and becomes apparent only through allegory”, τον ιταλόφωνο: “La analisi della teoria delle democracia rivela un fenomeno paradosso, il qualle si assomiglia come una tragica ironia la qualle se rivela solo tramite la alligoria”, τον ισπανόφωνο: “El analysis de la teoria sobre la democracia demuestra un fenomeno paradojico lo cual parece como una eronia tragica y solo se percibe como una aligoria”. Ελληνικά γνωρίζουν μόνον οι μορφωμένοι αυτού του κόσμου και άρα μεταξύ αυτών αναζητάς τους ΈΛΛΗΝΕΣ. Όσοι μορφώνονται από τα χριστιανικά συστήματα παιδείας αναγκαστικά μαθαίνουν ελληνικά. Από την ίδρυση της Ρώμης μέχρι σήμερα, την ίδια ακριβώς γνώση λαμβάνουν οι μορφωμένοι. Ελληνικά δεν γνωρίζουν οι αγράμματοι χριστιανοί και άρα μεταξύ αυτών και οι αγράμματοι ελληνόφωνοι. Όταν μιλάμε παγκοσμίως για ανώτατη εκπαίδευση, μιλάμε κατ’ αρχήν για εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας. Δεν είναι τυχαίο που οι φοιτητές των κολλεγίων στις ΗΠΑ μέσα από κάποιες διαδικασίες αποκτούν τον τίτλο “Greeks”.
Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά και ποιούς σκοπούς εξυπηρετούν; Γιατί δηλαδή όλοι οι μορφωμένοι του κόσμου μιλάνε ελληνικά; Γιατί όλες οι γλώσσες του κόσμου μοιάζουν με ελληνικές διαλέκτους; Χωρίς να εμβαθύνουμε ιδιαίτερα, θα πούμε το εξής: Η ανθρώπινη γλώσσα είναι το μέσον που μεταφέρει την γνώση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μεταφέρει την γνώση του πατέρα στο παιδί, την εντολή του Θεού στους ανθρώπους, την εντολή του στρατηγού στον στρατιώτη, την εξομολόγηση του έρωτα από άνθρωπο σε άνθρωπο, το χιούμορ του φίλου κλπ. Όλα αυτά, όπως βλέπουμε, μεταφέρονται μέσω της γλώσσας, αλλά δεν ανήκουν στο ίδιο επίπεδο. Δεν ανήκει στο ίδιο επίπεδο η γνώση περί Θεού με την γνώση που αφορά την μαγειρική.
Ο άνθρωπος δεν “κινείται” σε ένα επίπεδο και η γλώσσα, όπως είναι φυσικό, τον ακολουθεί. Υπάρχει η γλώσσα που αφορά τα “καθημερινά” και η γλώσσα που αφορά τα “ανώτερα”. Υπάρχει η “φωνή” και ο “Λόγος”. Το σύνολο των γλωσσών παγκοσμίως περιορίζεται στο επίπεδο της “φωνής”. Η ελληνική γλώσσα είναι αυτή που είναι ο φορέας του ανθρώπινου “Λόγου”. Η ιδιομορφία του “Λόγου” είναι ότι “μεταφέρει” μέσω λέξεων “πακέτα” γνώσεων, που το καθένα από αυτά απαιτεί για την κατανόησή του ξεχωριστή γνώση. Όταν εκφράζεται ο Λόγος είναι και ο ίδιος ένα ξεχωριστό “πακέτο” γνώσης. Ο Λόγος είναι “κωδικοποιημένη” μορφή έκφρασης, που απαιτεί γνώση για την αποκωδικοποίηση. Για να χρησιμοποιήσεις την λέξη “παράδοξο”, πρέπει να γνωρίζεις τι σημαίνει. Αυτή η λέξη από μόνη της αντιπροσωπεύει ένα ξεχωριστό “πακέτο” γνώσης. Η λέξη δηλαδή σε αυτήν την περίπτωση είναι μια κωδικοποιημένη μορφή μιας εκτεταμένης γνώσης. Οι άνθρωποι που δεν έχουν την ανάλογη γνώση, δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τον Λόγο. Ο “κωδικός-όνομα” αυτής της γνώσης δεν σημαίνει τίποτε για αυτούς που την κατέχουν. Χρειάζονται τη “φωνή” για να γνωρίσουν το “πακέτο”, το οποίο στη συνέχεια μπορούν να το χρησιμοποιήσουν με τον τρόπο που επιτρέπει ο Λόγος.
Θα μπορούσαμε να πούμε, δηλαδή, ότι στην περίπτωση της ελληνικής γλώσσας υπάρχουν δυο επίπεδα παράλληλα. Το “χαμηλό” επίπεδο και το “υψηλό”. Το επίπεδο του ελληνόφωνου και το επίπεδο του ελληνόλογου. Όλες οι γλώσσες του κόσμου μιμούνται αυτήν την κατάσταση. Στο επίπεδο της “φωνής” διατηρούν τα ξεχωριστά τους χαρακτηριστικά, ενώ στο επίπεδο του Λόγου άπαντες “δανείζονται” τον ελληνικό Λόγο.
(Σημείωση δική μου:) Παρόλα αυτά το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας επιτρέπει και στον απλό ελληνόφωνο να υπερέχει συντριπτικά έναντι των αντίστοιχων αλλόγλωσσων. Παρακάτω βλέπουμε το πώς:
Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς εννοούμε θα δούμε ένα παράδειγμα. Η λέξη “αραχνοφοβία” είναι μία λέξη ελληνική της οποίας η σύνθεση είναι το πιο απλό και κατανοητό πράγμα. Ο Έλληνας γνωρίζει τη λέξη “αράχνη” και τη λέξη “φοβία”, που προέρχεται από τη λέξη “φόβος”. Ακόμα κι αν δεν έχει ακούσει ποτέ αυτήν τη λέξη μπορεί στο άκουσμά της να την αντιληφθεί. ακόμα κι αν την έχει ξεχάσει, μπορεί την κατάλληλη στιγμή να τη συνθέσει. Απ’ αυτήν την απλή κατάσταση το σύστημα, με τη μεταφορά λέξεων, δημιουργεί μία σύνθετη. Για τον αγγλόφωνο η λέξη “αράχνη” και η λέξη “φόβος” υπάρχουν στη μητρική του γλώσσα, αλλά η λέξη “αραχνοφοβία” είναι κοινή με την ελληνική. Αν ο αγγλόφωνος δεν ξέρει ακριβώς το νόημα της λέξης και δεν έχει τη σχετική γνώση, δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί τη σημασία της. Δεν μπορεί όπως ο Έλληνας, ο οποίος έχει γνώση των λέξεων που τη συνθέτουν, να κατανοήσει στο άκουσμα τη σημασία της. Είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει μία ξένη —επομένως νεκρή— λέξη που δεν μπορεί να συνθέσει, κι επιπλέον μέσω αυτής της συνθήκης, είναι αποκλεισμένος από το σύνολο των ανάλογων περιπτώσεων. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει τη συγκεκριμένη λέξη, αλλά αδυνατεί να καταλάβει μία απολύτως ανάλογη, που είναι για παράδειγμα η κλειστoφοβία.
Οι μορφωμένοι της Δύσης δεν ξεκινούν από ένα κοινό επίπεδο γνώσης, όπως οι Έλληνες, αλλά με τη λογική της εκμάθησης ορολογίας, κατανέμονται σε διάφορα επίπεδα. Μ’ αυτόν τον τρόπο ευνοούνται αυτοί, που ακολουθούν μία εξαντλητική και μακροχρόνια πορεία στον τομέα της παιδείας, συνεπώς οι πρεσβύτεροι. Ο πρεσβύτερος της Δύσης έχει τη δυνατότητα να παριστάνει το σοφό, ακόμα κι αν είναι ο πιο κουτός άνθρωπος. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να κρίνουν κάτι που δεν κατανοούν. Γνωρίζοντας αυτός ο άνθρωπος λέξεις δυσνόητες και ξένες για τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται, κάνει επίδειξη πνευματικής δύναμης, χωρίς ν’ απαιτείται η στοιχειώδης σοφία. Όλοι κατανοούν το φόβο για τις αράχνες, αλλά δεν μπορούν όλοι να γνωρίζουν τη λέξη “αραχνοφοβία”.
Αν παρατηρήσει κάποιος το σύνολο των γλωσσών, που είναι επηρεασμένες από τη λατινική, θα δει ότι έχουν τρία επίπεδα, που τις χαρακτηρίζουν απόλυτα. Το πρώτο επίπεδο είναι το βασικό, στο οποίο οι λέξεις περιγράφουν το σύνολο των αντικειμένων ή εννοιών που μπορεί να γνωρίζει ο άνθρωπος χωρίς καθόλου παιδεία. Το σκύλο για παράδειγμα τον γνώριζαν όλοι οι λαοί κι επομένως ο καθένας του έδωσε μία λέξη για να τον χαρακτηρίζει. Αυτές οι λέξεις που περιγράφουν όμοια πράγματα είναι εντελώς διαφορετικές από γλώσσα σε γλώσσα και είναι το πρώτο επίπεδο, που είναι κι αυτό το οποίο διαχωρίζει τις γλώσσες. Οι λαοί, εξαιτίας αυτού του επιπέδου, αδυνατούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Ο αμόρφωτος Γάλλος δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τον αντίστοιχο Ισπανό.
Το δεύτερο επίπεδο περιλαμβάνει το σύνολο των λέξεων της λατινικής, που οι Ρωμαίοι εφηύραν, ώστε ν’ αποκρύψουν τις αντίστοιχες ελληνικές. Προσπα­θώντας να δώσουν μία πληρότητα στη λατινική γλώσσα, που θα ευνοούσε τη μεταφορά εντολών, επομένως την άσκηση εξουσίας, εμφύτευσαν τις λέξεις αυτές στο σύνολο των Δυτικών γλωσσών. Το δεύτερο επίπεδο είναι αυτό το οποίο απαιτεί μία στοιχειώδη παιδεία και στο οποίο ασκείται η εξουσία, άρα υπάρχει συνεννόηση. Ο μορφωμένος πλέον Γάλλος συνεννοείται με το μορφωμένο Ισπανό, αλλά κι οι δύο αδυνατούν να έρθουν σ’ επαφή με την ελληνική γνώση. Το τρίτο επίπεδο είναι το ανώτατο επίπεδο κι είναι αυτό της ελληνικής γλώσσας. Οι λέξεις είναι κοινές για όλους κι ο κάτοχός τους μπορεί ν’ αντιλαμβάνεται, αλλά και να μιλά όμοια με τον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη.
Όλα αυτά αποδεικνύονται εύκολα με το απλό ξεφύλλισμα των λεξικών των Δυτικών γλωσσών. Η λέξη “σκύλος” είναι απόλυτα διαφορετική από γλώσσα σε γλώσσα. Η λέξη “δικαιοσύνη” κοινή, προσαρμοσμένη στην κάθε γλώσσα κι άσχετη με την αντίστοιχη ελληνική. Ενώ η λέξη “δημοκρατία” είναι απόλυτα κοινή για όλους. Σ’ αυτό το σημείο κάποιος εύλογα θα αναρωτηθεί αν οι Έλληνες, που έχουν την ελληνική ως μητρική γλώσσα είναι ισοδύναμοι των σοφών της Δύσης ακόμα και χωρίς παιδεία. Αυτό είναι αδύνατον, γιατί τα πάντα έχουν σχέση με την κατοχή γνώσης. Ο Έλληνας ξέρει τι σημαίνει “αραχνοφοβία”, αλλά δεν έχει τη γνώση του Δυτικού πάνω σ’ αυτήν. Οι Έλληνες έχουν απλά τη δυνατότητα ν’ αντιλαμβάνονται τα πάντα διακρίνοντας πιο εύκολα την πραγματική ευφυΐα, χωρίς να την μπερδεύουν με τη συσσώρευση γνώσης. Σ’ ένα ακροατήριο, όπου υπάρχουν αμόρφωτοι Έλληνες, δε μπορεί κάποιος να πει ότι το καλύτερο πολίτευμα είναι η “αραχνοφοβία”, ενώ στη Δύση, ακόμα κι αυτό μπορεί να συμβεί. Ένας άθλιος δούλος στη Δύση μπορεί να λέει ό,τι θέλει, χωρίς να ελέγχεται κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Στη Δύση, κι αυτό είναι έργο του συστήματος, ένας μεγαλοφυής άνθρωπος μπορεί να περιγράφει τη σκέψη του με τα μέσα που διαθέτει, χωρίς να πείθει κι ένας ηλίθιος χρησιμοποιώντας ακατανόητες λέξεις, να κερδίζει τις εντυπώσεις.
Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα —που εκ πρώτης όψεως δε φαίνεται— τη δημιουργία συγκεκριμένων χαρακτηριστικών στις Δυτικές κοινωνίες. Αυτό γίνεται ως εξής: έχοντας τη δυνατότητα το σύστημα να ελέγχει τη ροή της γνώσης μέσω της γλώσσας, έχει τη δυνατότητα να στρωματοποιεί την κοινωνία. Οι Γάλλοι ανεξάρτητα από την ευφυΐα τους ή τη γνώση, έχουν ένα κοινό γλωσσικό εργαλείο, που τους δίνει τη δυνατότητα επικοινωνίας. Απ’ αυτό το κοινό και σ’ όλους προσιτό εργαλείο αρχίζει να χτίζεται ένα οικοδόμημα, που έχει σχέση με τη γνώση και τη γλώσσα μέσω της οποίας εκφράζεται αυτή η γνώση. Ο αγράμματος Γάλλος ως πνευματικό ον κατανοεί την έννοια της “δικαιοσύνης”, αλλά το πρόβλημά του είναι η αδυναμία έκφρασης της άποψής του. Για να πει την άποψή του θα πρέπει ν’ αναπτύξει μία ολόκληρη θεωρία, που ξεκινά από τον άνθρωπο ως μονάδα και καταλήγει στον άνθρωπο ως μέλος της κοινωνίας. Οι μορφωμένοι Γάλλοι αντίθετα, έχοντας κοινή γνώση μεταξύ τους, ξεκινούν από το επίπεδο στο οποίο μία έννοια είναι γνωστή. Ο μορφωμένος Γάλλος ξεκινά τον προβληματισμό του από το επίπεδο που του επιτρέπει η παιδεία του. Δηλώνει ότι η δικαιοσύνη είναι μία ανάγκη κι από εκεί ξεκινά.
Απ’ αυτήν τη διαφορά στη δυνατότητα έκφρασης ξεκινά η στρωματοποίηση της κοινωνίας. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να συναναστραφούν μεταξύ τους, γιατί δεν μπορούν να επικοινωνήσουν. Ο μορφωμένος Γάλλος κουράζεται μέχρι ο αμόρφωτος να καταλήξει στην άποψή του. Δεν μπορεί κάποιος να περιμένει το συνομιλητή του να περιγράφει για ώρες κάτι, που υπάρχει ως έννοια και μπορεί να εκφραστεί με μία λέξη. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να συναναστραφούν μεταξύ τους και άρα δεν μπορούν να γίνουν φίλοι. Η φιλία ξεκινά από την κοινή γνώση και την κοινή άποψη. Όλα αυτά είναι αδύνατο να προκύψουν από τη στιγμή που δεν υπάρχει δυνατότητα διατύπωσης άποψης. Ο γνώστης θα είναι πάντα ανώτερος από το μη γνώστη, έστω κι αν στην ευφυΐα συμβαίνει το αντίθετο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και μεταξύ των ανώτατων στρωμάτων της κοινωνίας. Το πρόβλημα δημιουργείται εξαιτίας της σχετικής διαφοράς, που υπάρχει στη δυνατότητα έκφρασης. Ο ανωτάτου επιπέδου παιδείας Γάλλος κουράζεται να παρακολουθεί την προσπάθεια έκφρασης ενός απλά μορφωμένου Γάλλου. Από τη στιγμή που τα προβλήματα για τους ανθρώπους είναι κοινά, είτε πρόκειται για μορφωμένους είτε γι’ αμόρφωτους, οι επαφές κι οι φιλίες γίνονται σε καθο­ρισμένα επίπεδα.
Η ελευθερία του ατόμου είναι κοινό πρόβλημα. Ένας Γάλλος, που έχει γνώση για τη δημοκρατία, μπορεί να εκφραστεί κατά τρόπο ανάλογο με τη γνώση του μόνον απέναντι σε κάποιον, που μπορεί να κατανοήσει το λόγο του. Οι αμόρφωτοι έχουν κι αυτοί τους προβληματισμούς τους, αλλά δυνατότητα επικοινωνίας έχουν μόνο μεταξύ τους. Το ανώτατο επίπεδο δεν μπορεί, ακόμα και να το θέλει, να έρθει σε επαφή με το κατώτατο. Ένας σοφός Γάλλος, για να περάσει το μήνυμά του στους φτωχούς κι αμόρφωτους, δεν αρκεί να το διατυπώσει, αλλά θα πρέπει να το συνοδεύσει με μία ανάλογη δωρεά παιδείας. Αντίθετα απ’ όλη αυτήν την κατάσταση, σε μία αμιγώς ελληνική κοινωνία αυτό το πρόβλημα δεν υπάρχει. Ο καθένας συναναστρέφεται κι αναπτύσσει φιλία μ’ όποιον επιθυμεί, γιατί υπάρχει δυνατότητα επικοινωνίας. Οι αμόρφωτοι Έλληνες δεν έχουν την ίδια γνώση με τους μορφωμένους, αλλά απαιτείται μικρότερη προσπάθεια στην έκφραση της προσωπικής άποψης κι απειροελάχιστη προσπάθεια στην κατανόηση. Ο κάθε Έλληνας είναι σε θέση να καταλάβει το σύνολο των όσων ακούει. Ο σοφός Έλληνας αρκεί να πει την άποψή του πάνω σ’ ένα θέμα στον αμόρφωτο και τον εξομοιώνει στο συγκεκριμένο θέμα. Ένας αμόρφωτος Γάλλος, αν βρεθεί σ’ ένα κοσμικό σαλόνι όπου συζητούν σοφοί ομόφυλοί του, θα αισθανθεί σίγουρα μειονεκτικά, εφόσον δε θα καταλαβαίνει τι ακριβώς συζητούν. Απ’ αυτήν την αδυναμία θα προκύψει σίγουρα ειρωνεία σε περίπτωση που θα προσπαθήσει να εκφράσει γνώμη. Δεν μπορεί κάποιος να εκφράσει γνώμη, ακόμα και την πιο απλή, από τη στιγμή που δεν είναι σε θέση ν’ αντιληφθεί το θέμα. Ο Έλληνας, αντίθετα, σ’ ανάλογη περίπτωση δεν κινδυνεύει με προσωπικό διασυρμό.
Απ’ αυτήν την κατάσταση ξεκινούν κι εμφανίζονται οι διαφορές στις κοινωνίες. Οι Δυτικές κοινωνίες ανέχονταν για αιώνες τη στρωματοποίηση, επομένως την ύπαρξη μονίμως ευνοουμένων, όπως οι άθλιοι ευγενείς, ενώ αντίθετα η ελληνική κοινωνία είναι σε μόνιμη βάση κάτω από το καθεστώς αμφισβήτησης. Ο Έλληνας δεν μπορεί να δει με δέος έναν ομόφυλό του από τη στιγμή που έχει τη δυνατότητα να τον κρίνει. Το δέος ή ο φόβος έχουν σχέση με το άγνωστο και το ακατανόητο. Ο Αλέξανδρος ήταν υποχρεωμένος να δίνει εξηγήσεις για το σύνολο των ενεργειών του, που προκαλούσαν τους Μακεδόνες συμπολεμιστές του.
Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε, για να γίνει αντιληπτό ότι από την εποχή του Αλεξάνδρου μέχρι και σήμερα, υπάρχει ένα ανώτατο πνευματικό στρώμα, που κυβερνά τον κόσμο μέσω μίας κοινής γνώσης και μίας κοινής γλώσσας. Οι άνθρωποι, που κρατούν στα χέρια τους την εξουσία του κόσμου όλους αυτούς τους αιώνες, είτε το ξέρουν είτε όχι, είναι Έλληνες. Ο Ισοκράτης στον πανηγυρικό του εντοπίζει την ιδιαιτερότητα αυτή λέγοντας: “Καί τό τών Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, καί μάλλον Έλληνας καλείσθαι τούς της παιδεύσεως της ημετέρας ή τούς τής κοινής φύσεως μετέχοντας.” Όλοι αυτοί που συμμετέχουν σε μία κοινή παιδεία κι είναι κάτοχοι μίας κοινής γνώσης, που είναι η ελληνική, είναι Έλληνες.
Όλοι αυτοί μιλούν την ελληνική γλώσσα, αλλά δεν το γνωρίζουν…
Αποσπάσματα από τα βιβλία του Παναγιώτη Τραϊανού:
1. Μακεδονικό ζήτημα… η συνωμοσία των Θεών
2. ΥΔΡΟΧΟΟΣ Τόμος ΙΙ

About Kommatoskylo

Being anti-social in a world full of conformists, is a trait of intelligence... Nikola Tesla
«
Next
Νεότερη ανάρτηση
»
Previous
Παλαιότερη Ανάρτηση

10 σχόλια:

  1. Φίλε κομματόσκυλε.
    Είναι φορές που σε φαντάζομαι ως κάμπο γεμάτο στάχυα,άλλοτε ως ταύρο μαινόμενο,άλλοτε σαν τη νηνεμία πριν την καταιγίδα.
    Κάθε φορά με κρατάς δέσμιο των αναρτήσεών σου.
    Διότι είσαι από τους ελάχιστους που γράφουν επειδή αν δεν το βγάλουν από μέσα τους θα σκάσουν και όχι για να γεμίσουν τη σελίδα τους.
    Ανεξαρτήτος αν είναι δικό σου ή απόσπασμα(όχι εκτελεστικό).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Θα ήμουν μία άλλη αν δεν μιλούσα αγγλικά προτού μάθω ελληνικά. Η αγγλική γλώσσα είναι από τα πολιτισμικά θαύματα όλων των εποχών"...
    Αυτά τα μεστά μας είπε η Σώτη Τριανταφύλλου,συγγραφέας, δημόσια διανοούμενη και ότι άλλο δηλώσει.

    όπως τα παρουσιάζει ο άλλος δημόσιος διανοούμενος Δημητρησ Αθηνάκης στο blog του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @tiktos άλλος θα ήθελε αν είναι η βροχή που θα ξεπλύνει την σκόνη και τα κατακάθια που μας σκεπάζουν, άλλος να είναι ο αέρας που θα κουβαλήσει τα σύννεφα και θα σκορπίσει τη γύρη, άλλος να είναι ο περήφανος ήλιος που είτε θα ζεστάνει είτε θα ξεροψήσει, άλλος να είναι ο χιονιάς, ο κεραυνός, ο βοριάς ή ο νοτιάς ή ότι άλλο. Όπως και να έχει το πράγμα, εγώ απλώς είμαι εγώ, και σας ευχαριστώ που μου παρέχετε την πολυτέλεια να γράφω αυτά που σκέφτομαι και αυτά που θέλω χωρίς να έχω τον παραμικρό ενδοιασμό για το πώς θα αντηχήσουν στα αυτιά σας.

    @maximos η Soti είναι γνωστή για τα καραγκιοζιλίκια της αλλά δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσε να βρεθεί άνθρωπος να ξεστομίσει τέτοια μαλακία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και όμως το ξεστόμισε...
    http://www.serrelib.gr/logotehnia.php?id=4

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δυο απορίες έχω.
    1. Όλοι αυτοί οι ελληνόφωνοι που μας "κυβερνάνε" είναι Έλληνες;
    2. Αφού η λέξη δημοκρατία είναι κατανοητή σε όλον τον πλανήτη γιατί το 90% των νεοελλήνων (κατοίκων γεωγραφικής περιοχής που λέγεται ΕΛΛΑΔΑ) κουνάνε ακόμη σημαίες στις πλατείες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. maximos μου δίνεις άφθονη πρώτη ύλη και εξαιρετικά εύπλαστη. Υπόσχομαι πολύ σύντομα να την χρησιμοποιήσω. Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Simple
    1. Έχει και προδότες ελληνόλογους.
    2. Σημαίες κουνάνε. Σκέψου όμως (σε σχέση με άλλους πολιτισμένους λαούς) πόσο δύσκολο ή τελείως ανέφικτο είναι π.χ. η επαναφορά της μοναρχίας. Ακόμα και οι πλέον αγράμματοι έλληνες, δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθούν κάτι τέτοιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΒΑΘΥ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΜΑΚΑΚΑ
    αφού μπλοκάρει ο Blogger της google,
    to macedoine
    στέλνουμε emails,
    καλημέρα σας..:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Υπάρχει στιβαρή λογική στο κείμενο, εντούτοις προπαγανδίζει. Ο Ισοκράτης λέει πλήρως: "Τοσούτον δ' απολέλειπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ' οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους αλλά της διάνοιας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας" (Πανηγυρικός, παρ.50, 380 π.Χ.). --- [Τόσο πολύ ξεπέρασε η πόλη μας (η Αθήνα) τους υπόλοιπους ανθρώπους στη σκέψη και το λόγο, ώστε οι μαθητές της έγιναν διδάσκαλοι των άλλων, και το όνομα των Ελλήνων το έχει κάνει χαρακτηριστικό όχι του γένους αλλά της διάνοιας, και μάλλον Έλληνες καλούνται οι μετέχοντες την παιδεία μας (αττική), παρά την κοινή φύση (καταγωγή).] ---
    Η θεωρία των απλήτων είναι γνωστή: "όσοι ξέρουν ελληνικά είναι (όχι χαρακτηρίζονται) Έλληνες". Αυτό, όμως, που χαρακτηρίζει τον Πανηγυρικό του Ισοκράτους είναι η ιστορία και η πολιτική σκοπιμότητα, και ουχί το πήδημα μιας ακόμα σουηδέζας.
    Εν ολίγοις: Ο Ισοκράτης πιστεύει στο όραμα του Φιλίπου Β' (πατρός του Αλεξάνδρου του Μέγα). Είναι της φιλομακεδονικής αθηναϊκής μερίδας. Την κρατούσα, και πάλαι ποτέ υπερδύναμη, δημοκρατική Αθήνα αντιπροσωπεύει -και θεωρεί ότι προστατεύει- ο Δημοσθένης. Δάσκαλος του Αλεξάνδρου και στενός φίλος του Φιλίππου είναι ο Αριστοτέλης (ιδού ο μαθητής που γίνηκε διδάσκαλος)--μαθητής του Πλάτωνος--μαθητής του Σωκράτους--λαμπρό τέκνο της Αττικής Παιδείας. Για κανένα άλλο λόγο παρά για το: " και γιατί ρε πούστη μου να κάνει κουμάντο ο Φίλλιπας " ο Δημοσθένης προσπαθεί να πείσει τους Αθηναίους να μην μετάσχουν στην Πανελλήνια Εκστρατεία, γιατί ο βασιλεύς των Μακεδνών είναι πονηρός και θα χάσουμε το κουμάντο (προφανώς). Όταν τον πίνει και οι Αθηναίοι- μετά τη μάχη της Χαιρώνειας- κοτεύουν, αναγκάζεται επιτέλους να ομολογήσει το αυτονόητο για όλους πλην των χορτάτων από εξουσία Αθηναίων, ότι "και οι Μακεδνοί είναι χωρίς αμφιβολία Έλληνες το γένος". Αυτή την πολιτική προπαγάνδα προσπαθεί να αντικρούσει με τον πανηγυρικό ο Ισοκράτης (παίζει να βαστά ατόφια μέχρι σήμερα αυτή η μαλακία- μεγάλος ρήτορας ο Δημοσθένης).
    Έχει κι άλλα πολλά. Αλλά ρε κουμμούνια πες και ο Ισοκράτης ήταν διεθνιστής (μάλιστα), ποιος σας είπε ρε καϋμένοι ότι κάθετί που είπαν οι πρόγονοί μας το κάναμε δόγμα και μας φυλακίζει από το να το κατακρίνουμε και να το απορρίψουμε. Χού ρε πρόβατα!
    Αλλά και φιλοσοφικώς να το πάρεις, από την ανωτερότητα της Αττικής Παιδείας που εξαίρει ο Ισοκράτης, ασφαλέστερα από οτιδήποτε άλλο μπορείς να συνάγεις τα παρακάτω:
    1) Αφού οι Αθηναίοι κατάφεραν να κάνουν τη φύση πνεύμα, τότε μάλλον ο θεός άργησε 380 έτη για να κάνει το πνεύμα φύση (και πάλι πνεύμα). (το μπούλο)
    2) Άμα είμαστε όλοι Έλληνες (ψυχικοπνευματικώς), τότε πως θα αναπαραχθούμε ως άνθρωποι; Έχεις κριτήριο για την ανύψωση του πνεύματος, αλλά γαμάς άκριτα σα το ζώο;
    3) Άμα δεις τι ουτοπικές μαλακίες έχουν γραφτεί επί ελληνιστικών χρόνων.... (βλ. Ερμής ο Τρισμέγιστος)
    Πάρτο κι αλλιώς. Και οι Κολοκοτροναίοι έλεγαν: "φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους". Για δεν προβάλουν και αυτή την άποψη οι άπλητοι ως χαρακτηριστικό γνώριμα των Ελλήνων;
    Θέλουν διακαώς να γίνουν Έλληνες τα παιδιά των χιλίων πατεράδων, γιατί δεν κατέχουν μπήτι ρίζα. Άμα τους αβαντάρουμε και μεις, τότες δε θα χαθούμε, θα αντικατασταθούμε από χλεμποειδείς αντιβιωτικούς. Σα να σε θάβουν ζωντανό και υγειή. Οι Έλληνες δε μορφώνονται ούτε εκπαιδεύονται. Ολοκληρώνονται απ' το σπόρο (φυλή/γονίδιο) ως το χώμα (Παιδεία/σοφία). Αυτά έλεγε ο Ισοκράτης, αυτά και ο Σωκράτης (εν οίδα ότι ουδέν οίδα).
    (Σημ.: Για να αναγκάζεται κανείς να γράψει όλες αυτές τις αράδες ως σχόλιο για να συνεννοηθούμε, τότε το χάσμα αρχίζει να ανοίγει επικίνδυνα και η "τσάκα μπαμ ξήγα" αρχίζει να εκλείπει. Σκέψου να γαμήσουμε και το γονίδιο... θα πρέπει να ξεκινήσεις εμφύλιο για να αγοράσεις τσιγάρα.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το συμπέρασμά σου είναι λάθος.!. Αλλοίμονο το να μιλάς Ελληνικά δεν σε κάνει Έλληνα !- είναι μία από τις προϋποθέσεις.....
    http://www.youtube.com/watch?v=OxTLj3OqS8o&feature=player_embedded

    ΑπάντησηΔιαγραφή


Top