Slider[Style1]

Style2

Style3[OneLeft]

Style3[OneRight]

Style4

Style5

Ο στρατοκόπος είχε πεζέψει τον κάματό του σε μια πέτρα της βουνοπλαγιάς κι ανασήκωσε το κεφάλι τους προς τα απόδημα άστρα. Κάποτε που τα νιάτα χλιμίντριζαν στην καρδιά του, τα άστρα τού μιλούσανε φιλικά και καθόταν να κουβεντιάσει ώρες μαζί τους. Το φως τους έπεφτε σαν την βροχούλα την ανοιξιάτικη στα νευρωμένα του χέρια και το συμμάζωναν οι φλογισμένες παλάμες του και το σκορπούσαν ολόγυρά του και γινόταν όλος αγγελικός μέσα σε κείνη την ανθοβολούσα μαρμαρυγή. Η καλοσύνη γέμιζε την καρδιά του και τον αγαπούσε τον κόσμο τούτο και δεν ήταν πλάσμα που να μην το αγαπούσε, γιατί δεν τη φοβόταν καθόλου την αγάπη του και δεν την φειδωλευόταν καθόλου και την ασωτευόταν με αστοχασιά και αναγάλλια.

Μα τώρα, οι μακρινοί αστερισμοί ταξιδεύανε σιωπηλοί, χωρίς φως. Είταν γεμάτοι πέτρα και λάσπη και κάρβουνο και φωτιά, έρημοι κόσμοι και άζωοι και βαριοί, κουρασμένοι και γερασμένοι, γυμνοί από κάθε γοητεία, γυμνοί από κάθε ομορφιά, που έδειχναν πως άλλο δεν ποθούσαν παρά να σβήσουν μια νύχτα σε ένα άδοξο χάος.

Ο βράχος της βουνοπλαγιάς είταν κρύος και σκοτεινός και ο στρατοκόπος ένιωθε το θάνατο να σταλάζει τη φαρμακερή του γαλήνη στα μέλη του, να πέφτει βαρής και ανεξιλέωτος κι ανεπανόρθωτος στην καρδιά του, ένιωθε την πολική παγωνιά να του μουδιάζει συθέμελα το κορμί. Η νύχτα τον φόβιζε, ξυπνούσε ο τρόμος του αγριμού του κυνηγημένου στα σωθικά του. Και η μοναξιά του πλήθαινε από στιγμή σε στιγμή, η μοναξιά της άγονης ερημιάς, της στέρφας σιγής, του πρωτόγονου δέους. Και τότες έσκυψε στην παλάμη του κι έκλαψε πολύ και ξαλάφρωσε μέσα σε πλήθος δάκρυα ο νυχτωμένος στρατοκόπος. Κι ύστερα σήκωσε πάλι το κεφάλι του και κοίταξε τα άστρα και τα ένιωσε ξανά να σπιθίζουν στα μουσκεμένα του μάτια κι αναρωτήθηκε, μήπως δε φταίγανε εκείνα, μήπως ο ίδιος, με το πέρασμα του καιρού, με την πείρα την πικρότατη της ζωής, με του νου την ενέργεια την μονότροπη τους είχε γυμνώσει τους αστερισμούς.

Και θυμήθηκε την ώρα που η καρδιά του είταν έρωτα και πόθο γεμάτη, πόσο μαγευτικές είταν τότες οι νύχτες και πόσο σύντομες! Ναι, έτσι είταν! Ξαναπήρε το δρόμο του κοιτάζοντας χάμου. Οι λυγαριές χαιρετούσανε το ραβδί του, οι λεύκες τραγουδούσανε στο πέρασμά του, όλα τραγουδούσαν, οι βουνοπλαγιές και ο κάμπος ο κοιμισμένος και οι θάλασσες οι αθέατες και οι μακρισμένοι ορίζοντες τραγουδούσαν και οι καρδιές οι ανθρώπινες – κι οι γυμνωμένοι αστερισμοί πέφτανε κομματιασμένοι στα βήματά του σα να βοσκούσαν στους όχτους της δημοσιάς. Η ερημιά αναγάλιασσε μονομιάς και βλάστησε κι ανθοβόλησε το κρίνο το προφητικό, το εράσμιο. Τάχυνε το περπάτημά του ο στρατοκόπος, το περπάτημά του το ανάλαφρο, και είδε πέρα, στο βάθος, την πολιτεία να ανασαίνει με τα αναρίθμητα ξαγρυπνισμένα φωτάκια της και το Γαλαξία να παραστέκει στον ύπνο της άγγελος φύλακας και σκεπαστής και τα παραμύθια με τα γλυκά προσωπάκια τους να περιδιαβάζουν αμέριμνα στα στενά δρομάκια.

Ας φυτέψουμε κατάστηθα το κρίνο της ερημιάς, κι αν χρειάζεται, ας το κάνουμε να βλαστήσει παρθενικό με τα ζεστά δάκρυά μας. Μπορεί να είναι όνειρο και ξεγέλασμα τούτο το κρίνο της ερημιάς. Μα τι σημαίνει; Ίσως να μην είναι κι ολότελα άσκοπο να ξναγίνουμε τη στερνή τούτη στιγμή οι μικροί σταυροφόροι του ονείρου.

Οι μικροί σταυροφόροι του ονείρου, καθώς έτυχε να τους πούμε, κατέχουν μια γεύση πολύ πικρή, έχουν δοκιμάσει ένα σωρό διαψεύσεις. Είδανε την ανθρώπινη βαρβαρότητα εκεί που δεν μπόρεσαν να την δούνε οι άλλοι. Κι έγιναν αδιάλλαχτοι. Θα είναι λάθος να τους κατηγορήσουμε, πως είναι αποφασισμένοι να γυρίσουν πίσω. Πηγαίνουν μπροστά. Μέσα από την πηχτή συννεφιά ξεκρίνουν κάποιες εύδιες χώρες. Μιαν αιθρία. Ξαναφέρνουν το πρόβλημα μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη, στην εσωτερική καλλιέργεια, στην αγωγή του εσωτερικού πλούτου, σε τούτες τις άπειρες δυνατότητες, τις μυστικές για σήμερα, ίσως και για πάντα φωνές, που είναι οι πιο αληθινές, οι πιο πλουτοφόρες.

Και δεν είναι καθόλου βέβαιο, πώς οι μικροί σταυροφόροι του ονείρου είναι οι πιο αισιόδοξοι. Μπορεί, απλούστατα, να είναι και οι πιο απελπισμένοι. Αυτό θα πρέπει να το συλλογιστούμε πολύ…

Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος
1948

About Kommatoskylo

Being anti-social in a world full of conformists, is a trait of intelligence... Nikola Tesla
«
Next
Νεότερη ανάρτηση
»
Previous
Παλαιότερη Ανάρτηση

12 σχόλια:

  1. έγραψες...
    ποίηση:
    "φάρμακo, που κάμνει -για λίγο- να μη νιώθεται η πληγή",
    "μια ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη όλο τον κόσμο",
    "ανασαίνει ζωντανά και το καθαρό του νόημα καθρεφτίζει παντού μια φανταστική ευτυχία, που ποτέ δε θα πυρποληθεί",
    "ένας μεγεθυντικός φακός της πραγματικότητας. Η μεγέθυνση των αληθινών διαστάσεων του ανθρώπου και του κόσμου που μας περιβάλλει, μπορεί να μας μεταδώσει την αίσθηση του μεγαλείου της ζωής την οποία είμαστε έτοιμοι να καταστρέψουμε",

    ...που έχουν καταστρέψει οι σπουδαγμένοι με ντοκτορά που έχουν μάθει να εκδίδονται και να επιδίδονται στην κακο-ποίηση, μετα-ποίηση, τυπο-ποίηση, δημοσιο-ποίηση, πραγματο-ποίηση, κλωνο-ποίηση, εκ-ποίηση, ακινητο-ποίηση, βαλτο-ποίηση, στοχο-ποίηση, παγκοσμιο-ποίηση, παρα-ποίηση, απο-ποίηση, προσ-ποίηση, ταυτο-ποίηση, τακτο-ποίηση, υλο-ποίηση, μουμιο-ποίηση, τροπο-ποίηση, μόνιμο-, ενοχο-, πιστο-, ... και τέλος αεριο-ποίηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι μικροί σταυροφόροι γνώρισαν την ανθρώπινη βαρβαρότητα και έγιναν πραγματικά αγρίμια.
    Μήπως πρέπει να μαλακώσουν την αγριεμένη ψυχή τους και να δεχτούν ένα χάδι ή μια καλή κουβέντα?
    Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που στην καλοσύνη είναι πραγματικοί ΑΓΓΕΛΟΙ, αρκεί να τους αφήνουμε να μας πλησιάσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχεις δίκιο.
    Όμως ο θυμός είναι μεγάλος, όχι τόσο γι' αυτούς που ξέπεσαν ηθικά ( προδίδοντας έτσι τους συνανθρώπους τους) αλλά γι΄ αυτούς που κατείχαν τα μέσα και την γνώση και δεν έκαναν τίποτε να σταματήσουν αυτό που έγινε.
    Το διαδίκτυο είναι "ζεστό", επαναστατικό, μετράει νίκες, αλλά δύσκολα γίνεται αποδεκτή η επίκληση αισιοδοξίας επειδή υπάρχει κάποιο φόρουμ για την πρόταση να την βγάλουμε πιο φτηνά με 200 βουλευτές ή αυτό για καλό φαγητό με 15 ευρώ, όταν κάποιοι στρατοκόποι την ίδια στιγμή βιώνουν μια άλλη κρίση, προσπαθούν να οργανώσουν την κοινότητά τους ακόμα και για συσσίτιο, να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των αδύνατων, να μεταφέρουν την γνώση, να προσφέρουν το αίσθημα ασφάλειας, να φυλάξουν το βουνό τους... Ναι, φοβούνται.

    Έχεις δίκιο, η γκρίνια δεν βοηθάει, πολύ περισσότερο δε η υποκρισία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι πια φανερό τοις πάσι: kommatoskylo poeta est... κι όσο υπάρχουν ποιητές υπάρχει ελπίδα.
    Αυτή την εβδομάδα είδα δύο εκπομπές στην ΕΤ1 που έφεραν χαρά κι αισιοδοξία στην καρδούλα μου.
    Η πρώτη αφορούσε τον Απόστολο Δοξιάδη και μέσω αυτής έμαθα για την ομάδα Θαλής και Φίλοι http://www.thalesandfriends.org/gr/index.php
    Η δεύτερη, το συγγραφέα Ηλία Παπαδημητρακόπουλο τον οποίον αγνοούσα μέχρι εχτές. Γιατί θα διαβάσω τα βιβλία του;;; Επειδή σε αυτούς του χαλεπούς καιρούς που όλα και όλοι ξεπουλιούνται, εκείνος έχει θέσει στόχο ζωής να σώσει τον έναν και μοναδικό Κυκλαδίτικο Κέδρο 500 ετών που διαβρώνει η θάλασσα στην Πάρο.
    Αυτή η πατρίδα αντιστέκεται χάρη στους τρελλούς και στους ποιητές της που ευτυχώς δε χάθηκαν ακόμη...
    Να' σαι καλά καλό μου κομματόσκυλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεια σου καλή μου Έλενα!

    Σε ευχαριστώ. Στα αλήθεια όμως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μια και αναφερόμαστε στην ποίηση, πριν καιρό διάβασα ένα ποίημα που με άγγιξε πραγματικά και μιλάει για φιλία.
    Πραγματικός φίλος λοιπόν είναι αυτός που κάνει λάθη όχι από κακία αλλά από αφέλεια.
    Που μπορεί και στηρίζει στις δύσκολες στιγμές με τον τρόπο του, έστω και από μακριά. Χωρίς αντάλλαγμα και συμφέρον.
    Που κλαίει μαζί του όταν εκείνος πονάει και του κρατά το χέρι σφιχτά.
    Που δεν γυρίζει την πλάτη επειδή ο φίλος θύμωσε και δεν μιλάει πια.
    Χαίρεται να τον βλέπει ευτυχισμένο να μεγαλουργεί κι ας είναι εκείνος δυστυχισμένος.
    ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΝΙΩΘΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μια που αναφερομαστε στην ποιση ειπε κιο Σαιξπηρ στον Ερρικο του ενα ωραιο
    Οι βασιλιαδες που βαζουν τον ερωτα πανω απο τη λογικη,δεν αξιζουν το βασιλειο
    Και οι κοινοι θνητοι που βαζουν τη λογικη πανω απο τον ερωτα δεν αξιζουν την αγαπη
    Ενα ξενο ανθρωπακι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γεια σου ανθρωπάκι μου (03 Αυγούστου 2010 3:00 μ.μ.)

    Πόσο ξένο μπορεί να είναι ένα ανθρωπάκι και πόσο βασιλιάς ή ταπεινό μπορεί να είναι ένα ανθρωπάκι που του δώσανε και τα δύο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πρόβατο ειμί της λογικής σου ποίμνης και προς σε καταφεύγω, τον Ποιμένα τον καλόν.
    Κι αν πισώπλατα σου κόψαν τα κλωνιά σου, υπομονή και θα ξανάρθει μεγαλύτερη πνευματική δύναμη.
    Μην μας αφήνεις στα στόματα των λύκων.
    Σε χρειαζόμαστε.
    Καλή επιστροφή.


    ΥΓ. Και ο Σαμψών νικήθηκε από τη Δαλιδά αλλά στο τέλος δε δυνάμωσε πάλι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
    να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
    γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
    Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
    τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
    τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
    αν μεν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
    συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
    Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
    τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
    αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
    αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
    Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
    Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
    που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
    θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
    να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
    και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
    σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
    και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
    όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
    σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
    να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.
    Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
    Το φθάσιμον εκεί ειν’ ο προορισμός σου.
    Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
    Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
    και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
    πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
    μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
    Η Ιθάκη σ’έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
    Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
    Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
    Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
    Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
    ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ενας Αετος Περηφανος

    Ενας Αετος περηφανος, ενας Αετος λεβεντης,
    Απο την περηφανια του κι απο την λεβεντια του,
    δεν παει στα κατωμερα να καλοξεχειμασει.

    Μον' μενει απανω στα βουνα, ψηλα στα κορφοβουνια.
    Μα εριξε χιονια στα βουνα, και κρουσταλα στους καμπους,
    εμαργωσαν τα νυχια του, κι επεσαν τα φτερα του.

    Κι αγναντια βγηκε και εκατσε σ' ενα ψηλο λιθαρι,
    και με τον ηλιο μαλωσε και με τον ηλιο λεει.

    Ηλιε, για δεν βαρεις κι εδω, σ'αυτην την αποσκιουρα,
    να λιωσουνε τα κρουσταλα, να λιωσουνε τα χιονια,
    να γινει μια ανοιξη καλη, να γινει καλοκαιρι,
    να zεσταθουν τα νυχια μου, να γιανουν τα φτερα μου,
    να'ρθουνε τ'αλλα τα πουλια και τ' αλλα μου τ'αδερφια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Που να σε' βρω ξένε/φίλε
    να σου πω/ να σου μιλήσω θέλω
    σε ψάχνω ανάμεσα στο πλήθος
    δίπλα μου περνάς/ /αδιάφορα και βιαστικά
    όπως εγώ
    Δεν με κοιτάς /δεν σε κοιτώ
    ανάγκη έχω να σε δω /να σε ρωτήσω.

    Εσύ τι βάλσαμο βάνεις στην πληγή ;
    τον δικό σου τον καημό/ με τι τον σβήνεις;
    σε σπουργίτι που το τζάμι σου χτυπά/ τι δίνεις;
    Στην μοιρασιά τι παίρνεις / τι αφήνεις
    ποιο είναι το κέρδος που κρατάς ;

    Κοιμήθηκες μια νύχτα αιχμάλωτος / πολιορκημένος
    του θυμού και της οργής σου;
    ξύπνησες πρωί/ λευτερωμένος
    στην ηρεμία της ψυχής/ παραδομένος ;
    Άκουσες μουσική που σου αφιέρωσε/ τ' αηδόνι
    προστάτεψες φωλιά/ πούχε χτίσει χελιδόνι;
    ΄
    Έκανες φίλο σου το χρόνο ;
    Είπες ένα «γεια»! περαστικός/ στου διπλανού την πόρτα
    του άρρωστου, του άγνωστου ,του μοναχού;
    καλοσυνάτη σου ματιά συνάντησε το βλέμμα
    του διαφορετικού?
    μικρού παιδιού αγάπησες το κλάμα
    και την ανημποριά ?

    Περπάτησε η ψυχή σου σε καλντερίμι πέτρινο/ γυμνή?
    σε βρήκε το ξημέρωμα εκεί/ μούσκεμα,
    δάκρυα , βροχή?

    Φίλε /ξένε είσαι εδώ /μες το καθρέφτη του νερού
    σε αναγνωρίζω, σε συγχωρώ, σε αγαπώ
    Συγχώρα με, δακρύζω.!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


Top