Έρχεται καμιά φορά ο καιρός που ο άνθρωπος – αποκαμωμένος πια – σταματάει στο διάβα του και στέκεται να πάρει μιαν ανάσα. Στέκεται να ξαποστάσει, να κοιτάξει το ρολόι του, να δει πόσος χρόνος του απέμεινε και πόσο χρόνο ξόδεψε ίσαμε εδώ. Κι άμα τύχει σε κανά βαθύσκιωτο πλατάνι, συνήθως κλείνει τα μάτια του. Και τότε, θέλοντας και μη, βλέπει. Και να μην θέλει να δει, τον βλέπουν τα χρόνια του.
Και αυτά που είναι χθεσινά τα βλέπει απλωμένα μπρος στα πόδια του, τα πιο μακρινά μπορεί και να σηκωθεί για να τα δει, και κάποια άλλα – καμώνοντας πως είναι πολύ μακριά – θα βάλει το χέρι στο μέτωπό του τάχα πως τον χτυπάει η αντηλιά, τάχα πώς είναι τόσο μακρινά που μόλις και τα διακρίνει, μόλις που αχνοφέγγουν στο πολύ βάθος.
Μα δε στοχάζεται πως τα πιο μακρινά είναι και τα πιο κοντινά συνάμα. Γιατί τα πιο μακρινά είναι αυτά που τον έκαναν άνθρωπο – ό,τι άνθρωπο τον έκαναν τέλος πάντων.
Και ξεφυλλίζει τότε και διαβάζει στα πεταχτά και ξαναθυμάται εκείνη την πρώτη μέρα στο σχολείο και θυμάται τους επαίνους και μαζί με αυτούς λυπάται για εκείνες τις φορές που στεναχώρησε την καλή του την δασκάλα. Και θυμάται και τους φίλους, πόσο τους αγαπούσε και πόσο τον αγαπούσαν κι αυτοί και θυμάται τα παιχνίδια και τα κυνηγητά στα σοκάκια και το ανέβασμα στις κερασιές και τα ματωμένα γόνατα από τα ποδήλατα και θυμάται και τις φωνές της μάνας του να συμμαζευτεί επιτέλους στο σπίτι, και θυμάται και τον παππού και την γιαγιά του που αστράφτανε και αστράφτουν κάδε φορά που τον βλέπουν και θυμάται και τον πατέρα του που έκανε δυο δουλειές και ο καημένος δεν αγκομαχούσε ποτέ και τι δεν θυμάται…
Και ξαναθυμάται το σχολείο και τους δασκάλους του, άλλους λατρεμένους και άλλους σωστά ρεμάλια, και θυμάται και τα κορίτσια που ήθελε αλλά ως συνήθως ήταν μικρός γι αυτά, και θυμάται και το πανεπιστήμιο και την προσδοκία και θυμάται ακόμα καλύτερα το γκρέμισμα της προσδοκίας και θυμάται και τι δεν θυμάται…
Και θυμάται την πρώτη του δουλειά και τον πρώτο του μισθό που τον ξόδεψε σε δώρα και θυμάται και την πρώτη του Amstel και το πρώτο του μεθύσι και εκείνα τα γλέντια τα ζαγορίσια και τα ποτάμια και τα βουνά και την θάλασσα ακόμη θυμάται – γίνεται να μην θυμάται την θάλασσα; πόσο την αγαπάει την θάλασσα… Και το κρύο πάνω στο μηχανάκι θυμάται και το πόσο τσατιζόταν στο τιμόνι θυμάται και τις αγαπημένες εκδρομές θυμάται και τις σφαλιάρες από τους δασκάλους θυμάται και την μοναξιά την ανείπωτη θυμάται και τις κουβέντες με τον εαυτό του θυμάται και όλα τα θυμάται μα το αεράκι που έπιασε τώρα του ανακατεύει τις σελίδες του βιβλίου και δεν βλέπει να διαβάσει καθαρά και πηγαίνει μια μπρος και μια πίσω και του έφερε και ενα σκουπιδάκι ο αέρας στο μάτι μα αυτός όλα τα θυμάται – ώσπου να! δείτε τον τώρα!
Θυμήθηκε να κοιτάξει το ρολόι του. Μα ούτε που θυμάται πώς πέρασε ο καιρός…
Αλλά στο τέλος, ευθύς πριν ξαναπάρει τη στράτα του θυμάται αυτό που είχε διαβάσει κάποτε:
“Ο καλλιτέχνης ως το τέλος μπορεί να διορθώνει το έργο του, ακόμη μπορεί να το καταστρέψει αν δεν το βρει καλό. Ο άνθρωπος την ζωή που έζησε δεν μπορεί πια να την διορθώσει. Είναι χαραγμένη ανέκκλητα. Και όταν έχει όλη την ζωή πίσω του να την κρίνει, είναι καταδικασμένος να την δεχθεί όπως την έζησε, με όλα τα λάθη της, με όλες τις αστοχίες της…”
Άρα λοιπόν στο χέρι του είναι να το γράψει έτσι το βιβλίο που στο τέλος να μην χορταίνει να το διαβάζει.
Είναι στο χέρι του όμως;
Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος μπορεί μόνος του να γράψει το βιβλίο της ζωής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που ξέρω είναι ότι αυτά τα μικρά σκουπιδάκια που μπαίνουν στο μάτι μερικές φορές.......πονάνε πολύ.
Ηλιαχτίδα!
Πονάνε Ηλιαχτίδα, αλλά μετά βλέπεις πιο καθαρά. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία φορά στο γυμνάσιο είχα σπάσει το κεφάλι μου στην κατακόρυφο γιατί είχα αδύνατα και αδύναμα χέρια και δεν μπορούσα να σταθώ ξανά στα πόδια μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρασαν πάρα πολλά χρόνια από τότε αλλά το αίμα το θυμάμαι ακόμη σε όλο μου το κεφάλι. Και τη γυμνάστρια που άσπρισε από τον τρόμο της θυμάμαι. Και λίγο ένα γιατρό θυμάμαι.
Και ένα πνιγμό θυμάμαι και κάτι σπασμένα πλευρά θυμάμαι.
Γιατί όλα τα άσχημα θυμάμαι?
χεχε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤουλάχιστον θυμάσαι ότι είσαι ζωντανός σήμερα;
Ναι εκτός από ένα πτώμα είμαι και ζωντανή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πρέπει να κοιμηθώ γιατί αύριο πάλι τα ίδια και τα ίδια.
Ηλιαχτίδα.
Καλη ξεκούραση
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης.
δεν θυμάμαι τα πρώτα μεθύσια, αλλά θυμάμαι που με κουβαλούσαν με το καρότσι...:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα tikte
ΑπάντησηΔιαγραφήδε λες ευτυχώς που υπήρχε και ....το καρότσι?
Καλημέρα σε όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρωί που ξυπνάμε πρέπει να θυμόμαστε μόνο τα καλύτερά μας.
Για να πάει καλά η .....μέρα.
Καλημέρα σε όλους τους φίλους και τους καλούς.
Οι κακοί.....μακριά.
Ηλιαχτίδα!
kathe mera lew se filous kai mana panw apo 15 fores ti leksi se agapaw
ΑπάντησηΔιαγραφήto biblio ksekinise san oniro kai katelixe se mia pragmatikotita
edwsa ala pira peristoteri agapi
apo tous eftixesterous sti gi
komatoskilo oson afora tis fotografies apo thibet eisai kai koproskilo kai likoskilo kai pit mpoul apo olla eisai tetio anapodo psalidi kai to kontoupie sou na to faw sti mapa mou kero eixa na to pathw
na eisai kala kai na exeis igia
"...'Ο, τι σου χρωστάει η ζωή θα σου το δώσει και 'ο, τι της χρωστάς θα σου το πάρει. Εκτός αν αποφασίσεις αλλιώς..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό μου είπε ένας συμπατριώτης σου, σοφός!
Και έτσι γράφεται το βιβλίο της ζωής μας (του καθενός).
Επιτελους
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε περιμενα
Ναι ετσι ειναι τα πραγματα συνηθως,οπως τα περιγραφεις τοσο γλαφυρα
Δεν πρεπει να ξεχναμε τη ζωη που ζησαμε αλλα πρεπει να τη θυμομαστε, με νοσταλγια μεν,αλλα με το βλεμμα στραμμενο μπροστα
Ερχονται νεα πραγματα αλλα καλα κιαλλα οχικαι τοσο
Αλλα θα ναι δικα μας
Ενα ξενο ανθρωπακι
tikte τι να πω... με το καρότσι ρε φίλε; είχες γίνει τσουβάλι από τα τσίπουρα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Ανώνυμε (15 Σεπτεμβρίου 2010 10:01 π.μ.)
Εχει μεταπτώσεις ο άνθρωπος στην διάθεσή του και στην όρεξή του. Ανάρτηση ήταν και πάει... Αλλά πιστεύω ότι οι προδότες δεν αξίζουν έλεος... Και σε σένα εύχομαι ολόψυχα υγεία και κάθε άλλο!
N.Dj
Δεν περίμενα να λενε και στην πατρίδα μου τέτοιες κουβέντες... Μεγάλη αλήθεια όμως...
Ανθρωπάκι μου μικρό
Δύσκολο να αφήνεις πίσω σου ανθρώπους να στέκουν. Πολύ δύσκολο και δεν λέω να απαλλαγώ από αυτό. Μακάρι να τους έχει ο Θεός καλά. Μακάρι να μπορούσα να τους πάρω μαζί μου.
Μακάρι φίλε να είναι όλοι οι άνθρωποι καλά και να είναι διαρκώς μαζί μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, έρχεται κάποτε η δύσκολη ώρα που πρέπει να χωρίσουμε από τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Όμως να ξέρεις πως είναι τόσο βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μας που δε σβήνουν ποτέ.
Είναι οι φύλακες άγγελοι που μας προσέχουν και μας προστατεύουν από κάθε κακό.
Πρόσφατα έχασα ένα μεγάλο στήριγμα, όμως νιώθω πως βρίσκεται συνέχεια κοντά μου και με προσέχει.
Δεν θα αφήσει κανένα να μου κάνει κακό.
Ξέρω πως (αν και στα μαύρα) δεν είμαι μόνη.
ΥΓ. Τελικά υπάρχουν άγγελοι στη γη.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΓΕΛΟΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΩΣΤΑΣ.
Για χαρά σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι μπράβο Κομματόσκυλο! Χάριζέ μας γαλήνια ταξίδια! Αφού το κάνεις τόσο καλά, είτε με τα δικά σου γραπτά είτε με τις επιλογές σου, τι μας μπλέκεις με αίματα;
"Άρα λοιπόν στο χέρι του είναι να το γράψει έτσι το βιβλίο που στο τέλος να μην χορταίνει να το διαβάζει. Είναι στο χέρι του όμως;"
Πρέπει να έχει κανείς χαρακτηριστικά υπερανθρώπου για να καταφέρει να γράψει μόνος του το βιβλίο της ζωής του όπως το θέλει. Σίγουρα, όμως, η τύχη κάποιων σελίδων και το ύφος του βιβλίου του βρίσκονται στα χέρια των γύρω του.
Σ’ ευχαριστώ πολύ Ηλιαχτίδα για την ευχή που μου έδωσες, εύχομαι κι εσύ να είσαι πάντα καλά.
Είσαι σίγουρη ότι πρέπει να κρατήσουμε μακριά τους κακούς; Οι "κακοί" είναι όντως κακοί; Είναι δηλαδή η κακία αυθύπαρκτη; Κι αν ενυπάρχει, δεν γίνεται να καταπολεμηθεί, έστω να τιθασευτεί;
Λοιπόν… Σε ό,τι περιβάλλον αναπτυχθεί και ζήσει, ό,τι μάθει, αναλόγως διαμορφώνεται οποιοσδήποτε ζωντανός οργανισμός. Ισχύει για όλο το φυτικό και ζωικό βασίλειο, πολύ περισσότερο δε για τον άνθρωπο. Έχει αποδειχθεί πολλάκις με μεθόδους απλής παρατήρησης έως και με αδιαμφισβήτητες επιστημονικές μελέτες. Αποτελεί μια ατράνταχτη αλήθεια. Με τις πρόσφατες έρευνές τους οι γενετιστές συμπέραναν πως πολλά από τα στοιχεία του χαρακτήρα ενός ανθρώπου είναι προδιαγεγραμμένα στον γενετικό του κώδικα. Ωστόσο, οι ίδιοι επισημαίνουν πως το γονιδίωμα δεν είναι ικανό να καθορίσει τη συμπεριφορά του ανθρώπου. Αυτό που υπερισχύει είναι το περιβάλλον όπου ζει. Όταν κάποιος έχει κλίση στη μουσική δεν θα μάθει ποτέ του να παίζει πιάνο, αν δεν καθίσει πρώτα μπροστά από αυτό. Αυτός που έχει προδιάθεση για αλκοολισμό δεν θα καταλήξει ποτέ αλκοολικός, αν προηγουμένως δεν περάσει από το στάδιο του ανεξέλεγκτου πιοτού. Ο εν δυνάμει, λόγω φύσης, δολοφόνος ποτέ δεν θα βιαιοπραγήσει, όταν γύρω του επικρατεί η αγάπη. Οποιεσδήποτε κακές προδιαθέσεις κι αν έχει ο καθένας μας, όσο είναι αποδέκτης αγάπης, όσο το μυαλό του κατακλύζεται από τις έξοχες ιδέες των πραγματικά θαυμάσιων ανθρώπων που εμφανίστηκαν και θα εμφανίζονται στον πλανήτη, τόσο αυτές θα θάβονται βαθιά στο ασυνείδητό του και θα ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες εκδήλωσής τους. ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ! Νομίζω πως είναι προς το συμφέρον όλων – "καλών" και "κακών" – να κάνουμε προσπάθειες προσηλυτισμού των τελευταίων, αντί να τους κρατάμε σε απόσταση. Μόνο με τους στυγνούς προδότες του ανθρώπινου γένους πρέπει να είμαστε αμείλικτοι.
Για χαρά και γεια χαρά σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνε μια καλή πράξη και αυτή θα γυρίσει κάποτε, σε σένα!" "Δώσε απλόχερα χαρά, χωρίς αντάλλαγμα..." "Ετσι θα φτιάξεις το κόσμο που ζείς, ομορφότερο!
ΥΓ. Ισχύει άραγε?
Γίνονται ποτέ οι κακοί καλοί?
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε ανώνυμε (20 Σεπτεμβρίου 2010 10:17 μ.μ.) επίτρεψέ μου να σε συμπληρώσω-διορθώσω.
Κάνε μια καλή πράξη χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα και αυτή θα γυρίσει αμέσως σ’ εσένα! Δώσε απλόχερα χαρά και η αγαλλίαση που θα γεμίσει την ψυχή σου θα είναι το πρώτο αντάλλαγμα που θα λάβεις... Έτσι, θα φτιάξεις τον κόσμο σου και τον κόσμο όπου ζεις ομορφότερο!
Όσον αφορά την απορία σου, ναι, υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις, αν όχι αποδείξεις, ότι μπορούν οι κακοί να γίνουν καλοί.
Γεια σου Διογένη
ΑπάντησηΔιαγραφήσε βρίσκω αισιόδοξο και χαίρομαι.
Συνήθως οι κακοί μας απογοητεύουν, ειδικά στον τομέα της εργασίας.
Εκεί είναι πολύ δύσκολα, ειδικά όταν νομίζουν πως ασκούν πάνω μας εξουσία. Δεν αλλάζουν με τίποτα.
Εγώ τα αποκαλώ (καθάρματα).
Να είσαι καλά!
Πάντως Διογένη, που μου 'φτιαξες τώρα τη διάθεση, όταν κάνω καλό γιατί μόνο καλό ξέρω να κάνω, από τη μεγάλη μου χαρά μου 'ρχεται να πηδάω ψηλά στον αέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο καλύτερο είναι όταν δεν φαίνεται από που ήρθε βοήθεια και όλοι ψάχνονται.
Να είσαι πάντα καλά.
ΥΓ. Επειδή τώρα πίνω χυμό....στην υγειά σου.
Σ’ ευχαριστώ για όλα καλέ μου φίλε. Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς γι’ αυτό που είσαι. Να είσαι καλά. Και ξέρεις, πολλές φορές τα λόγια είναι ισάξια των πράξεων…
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί δεν μας το λες από την αρχή, αφού το ζεις και το ξέρεις: "όταν κάνω καλό … από τη μεγάλη μου χαρά μου 'ρχεται να πηδάω ψηλά στον αέρα." Φαντάζομαι ότι δίστασες λόγω ταπεινοφροσύνης. Γιατί; Ξέρει κανείς ποιος είσαι; Πες το, να το ακούνε κάποιοι και να ζηλεύουν!…
Θεέ μου, είναι τόσο υπέροχα όταν η καρδιά σου είναι γεμάτη αγάπη για όλους και για όλα! Σε αφήνουν όμως ν’ "αγιάσεις" απρόσκοπτα; Όλο και κάποιος θα σε εξωθήσει να στερήσεις από τον εαυτό σου αυτήν την ευφορία και από τους άλλους ό,τι μπορούν να στερηθούν εξαιτίας της αδυναμίας σου να παραμένεις νηφάλιος. Όλο και κάποιος θα διαταράξει τη γαλήνη σου. Προσωρινά…
Όταν καταλάβουμε κάποια πράγματα και ενεργήσουμε όπως αρμόζει σε ανθρώπους, ο καθένας μόνος του και συγχρόνως όλοι μαζί, όχι οι κακοί θα γίνουν καλοί, ο κόσμος όλος θα έρθει ανάποδα – δηλαδή στα ίσια του!