Τώρα μιλάει ο Γιώργαρος.

Αφιερωμένο στην Ολυμπιάδα και τον όμορφο αγώνα της.

Τώρα τελευταία σε κάποιους αρέσει να παίζουν με τις λέξεις. Δεν λένε φερ’ ειπείν, “ρε παιδιά να κάνουμε κάτι για την επαρχία” αλλά λένε “θα αναλάβουμε δράσεις για την περιφέρεια”. Δεν λένε για παράδειγμα, “να ακουστεί και καμιά άλλη φωνή” αλλά λένε “εναλλακτικά δίκτυα πληροφόρησης”. Από παλιά ακόμη, δεν λέγανε ότι οι επίσκοποι πέθαναν ή τίναξαν τα πέταλα όπως ο κοσμάκης αλλά οι μητροπολίτες “εκοιμήθησαν”. Δεν λένε ότι ο καρκίνος θερίζει αλλά “έφυγε από την επάρατο”. Δε λένε, π.χ. ότι στις τάδε του μήνα έχουν εκδήλωση τα “πουσταριά του κερατά” αλλά η “gay κοινότητα σας προσκαλεί” κλπ…

Η παιδεία μας, μας επιβάλλει να κινηθούμε με τον εξής τρόπο: “Εν οίδα ότι ουδέν οίδα”. Όταν ο μεγαλύτερος φιλόσοφος που πάτησε το πόδι του στη γη παραδέχεται την άγνοιά του, δεν μπορούμε παρά να τον ακούσουμε. Η παραδοχή και η επίγνωση της άγνοιάς μας, μόνο αυτή, μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για να κηρύξουμε τον πόλεμο στην αμάθεια.

Ένας συντεταγμένος πόλεμος, όμως, πάντα ακολουθεί κανόνες. Μας λέγει ο Αντισθένης: “Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις”. Αυτό δε σημαίνει παρά τίποτα άλλο από την έρευνα των λέξεων. Η ετυμολογία αυτή καθ’ αυτή αποτελεί μιαν εξαίρετη άσκηση. Διατηρεί το μυαλό σε εγρήγορση και κάνει τα πάντα να παρουσιάζονται όπως είναι και όχι όπως φαίνονται. Ετυμολογία σημαίνει έρευνα και η έρευνα ποτέ δεν ζημίωσε αυτόν που την επεδίωξε. Έρευνα σημαίνει αναζήτηση. Αναζήτηση της ρίζας των λέξεων αλλά και της ρίζας οποιουδήποτε πράγματος σε απασχολεί. Είναι κοπιαστική, ίσως πολλές φορές να πέσεις σε παράθυρα που “καλύτερα” να μείνουν κλειστά. Αλλά με κλειστά παράθυρα ποτέ δεν θα σε λούσει το φως. Μπορεί να σε κουράζει, να σε απογοητεύσει, να σε φοβίσει, αλλά εκεί έρχεται ο Θεός που αγαπώ για να με κρατήσει όρθιο.

“Αιτείτε και θέλει σας δοθή, ζητείτε και θέλετε ευρεί, κρούετε και θέλει σας ανοιχθή”

Επιτρέπεται να λέμε ότι η VODAFONE υπέκλεψε και ξεφτίλισε σύσσωμο το ελληνικό κράτος, αλλά απαγορεύεται να λέμε ότι είναι εβραϊκής ιδιοκτησίας. Λέμε ότι η FED, η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, η Goldman Sachs, o Νούριελ Ρουμπίνι, ο Τρισέ, ο Μπενράκε και όλοι αυτοί πιέζουν, στριμώχνουν και δυσχεραίνουν, ακόμη περισσότερο τη θέση της Ελλάδας. Δε λένε όμως ότι όλοι αυτοί είναι Εβραίοι.

Στην κοινωνία όπου μπορείς άφοβα να δηλώσεις άθεος και αρνητής παντός Θεού, απαγορεύεται να δηλώσεις ότι δεν πιστεύεις στην ύπαρξη του “ολοκαυτώματος”. Και οι 2 περιπτώσεις αποτελούν το ίδιο πράγμα. Ο ένας δεν πιστεύει σε κανένα θεό (δικαίωμά του είναι) και ο άλλος αρνείται να δεχθεί οποιαδήποτε προπαγάνδα (αυτός δεν έχει δικαιώματα;)

Στην κοινωνία όπου σε κάποια μπιενάλε δεν είναι διόλου απίθανο να δεις την Παναγία ζωγραφισμένη σαν καμιά πουτάνα, στην ίδια κοινωνία απαγορεύεται να ψελλίσεις οτιδήποτε έστω και για τον μαντρότοιχο κάποιας χάβρας.

Στην κοινωνία που ο εβραίος σπίλμπεργκ πήρε καμιά 200αριά όσκαρ με την “Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν” γιατί υποτίθεται ότι η αμερικανίδα μητέρα εκλιπαρεί να της επιστρέψουν τον γιο της σώο, στην ίδια κοινωνία η ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΑ ΜΑΝΑ του “’Η ΤΑΝ ‘Η ΕΠΙ ΤΑΣ” δεν θα έπαιζε ούτε στο σινεμά του πέρα μαχαλά.

Στην κοινωνία όπου ο απόλυτα ηλίθιος προτείνει να ονομαστεί κάποια πλατεία της Θεσσαλονίκης σε πλατεία σαρκοζί, στην κοινωνία όπου στην εκδήλωση για την γυναίκα της Πίνδου του ‘40 όλοι κι όλοι μαζί ήταν καμιά 50αριά άτομα, στην ίδια κοινωνία όπου για το happening του “ολοκαυτώματος” παρέστησαν βουλευτές και δημαρχαίοι, παπάδες και νομαρχαίοι, στρατηγοί και υπουργοί, οι αρχές και τα αρχίδια του τόπου, στην ίδια κοινωνία κάποιοι αρχίζουν να μην αισθάνονται καλά. Κάποιοι είναι αλλεργικοί σε αυτήν την άλωση. Κάποιοι “αρρωσταίνουν” και είναι βέβαιο ότι θα “κολλήσουν” και τους άλλους.

Κάποιοι “αρρωσταίνουν” όταν μαθαίνουν ότι ο πρωθυπουργός της χώρας είναι εβραίος καραμπινάτος. Κάποιοι “αρρωσταίνουν” όταν μαθαίνουν ότι οι επικεφαλής σχεδόν όλων των ζωτικών επιχειρήσεων δημόσιου συμφέροντος είναι εβραίοι. Κάποιοι “αρρωσταίνουν” όταν μαθαίνουν ότι στην κεφαλή του διπλωματικού αρχείου του υπουργείου εξωτερικών περιφέρονται εβραίοι. Κάποιοι “αρρωσταίνουν” όταν μαθαίνουν ότι κάποιοι πολιτικοί αλλάζουν τα ονόματά τους για να αποκρύψουν την εβραϊκή καταγωγή τους. Κάποιοι “αρρωσταίνουν” όταν μαθαίνουν ότι στην Αθήνα υπάρχουν πάμπολλα αγάλματα του εβραίου βενιζέλου και ούτε ένα του Μέγα Αλέξανδρου. Κάποιοι “αρρωσταίνουν” όταν μαθαίνουν ότι το κεντρικό ισραηλιτικό συμβούλιο της Ελλάδας θέτει διαρκώς θέμα αποζημίωσης από το ελληνικό κράτος σχετικά με τις περιουσίες των εβραίων που χάθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΝΟΧΛΟΥΝΤΑΙ ΣΦΟΔΡΑ ΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Δεν μας ενοχλεί το θρήσκευμα ή οτιδήποτε άλλο σχετικό με τον ιουδαϊσμό. Μας ενοχλεί να εκδηλώνεται από τους επικεφαλής της χώρας το εβραϊκό μίσος απέναντι στον Ελληνισμό. Η τακτική των Εβραίων που τους κρατά ασφαλείς εδώ και και χιλιάδες χρόνια είναι γνωστή, αλλά προφανώς μέσα στην μέθη και την ευωχία των κερδών τους, κάποιοι ξεχάστηκαν.

Οι εβραίοι στο σύνολο των αιώνων και μέχρι σήμερα όταν κλέβουν δεν φαίνονται και όταν φαίνονται δεν κλέβουν.

Τώρα ΚΑΙ κλέβουν ΚΑΙ φαίνονται.

Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Θα διακοπεί. Το αν θα διακοπεί βίαια ή όχι είναι στο χέρι τους. Αλλά όχι για πολύ ακόμα. Και να φιμωθούν κάποιες φωνές, δεν είναι δυνατή η ανάσχεση.

Η μάχη του ελληνισμού ξεκίνησε. Και ας μην πολεμάνε οι Έλληνες. Όπου κυκλοφορεί η ελληνική σκέψη, ο αγώνας πάντα είναι όμορφος. Η ελληνική σκέψη που δεν ανέχεται πατερούληδες, η ελληνική σκέψη που κάνει έρωτα με την αμφισβήτηση και την έρευνα και γεννά επιστήμη. Ήδη στο Ισραήλ καθημερινά νέοι άνθρωποι παίζουν, γελούν, ερωτεύονται. Έχουν τις αγωνίες και τις ανησυχίες τους όπως όλοι οι νέοι. Δεν θέλουν να πάνε στον πόλεμο, δεν θέλουν να καταταγούν, δεν θέλουν να αποτελούν τη μονάδα του εμπορικού ισοζυγίου του θρησκόληπτου πατέρα τους και των φανατικών ραββίνων. Πολλοί από αυτούς δουλεύουν σε εργοστάσια και γνωρίζουν πως είναι να είσαι εργάτης εκτός από άθλιος έμπορος. Πολλοί νέοι επιθυμούν και αυτοί να αποκτήσουν ένα αυτοκίνητο της προκοπής και ένα σπίτι σε μια ήσυχη γειτονιά σε αντίθεση με τους συνομήλικους εβραίους της διασποράς οι οποίοι ξοδεύουν με ασφάλεια τα λεφτά του πατέρα τους στα μπουρδέλα πολυτελείας των απανταχού “Μεγάλων Μήλων”. Πολλοί νέοι άνθρωποι του Ισραήλ βασανίζονται καθημερινά από την εξουσία του κράτους τους. Πολλά παιδιά φτύνουν το γάλα που βύζαξαν γιατί “χαλάνε την πιάτσα”. Χαλάνε την πιάτσα του “αδικημένου”, του “κλαμμένου”, του “κατατρεγμένου”, του “συκοφαντημένου”, του “διωκόμενου” εβραίου. Στο Ισραήλ δεν είναι αδύνατο να γεννηθεί γενναίος άνθρωπος. ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ να στηριχθεί από το καθεστώς γιατί “χαλάει την πιάτσα”, “μολύνεται ο πάγκος”, αδειάζουν τα συρτάρια. Κυρίως, είναι αδύνατον να επιβιώσει στο Ισραήλ. Ο μοναδικός γνωστός γενναίος, είχε την κατάληξη που όλοι ξέρουμε:

"συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται."

“…και ελεύσονται οι Ρωμαίοι και αρούσιν ημών και τον τόπον και το έθνος.”

Οι εβραίοι άρχοντες είπαν την μαγική λέξη: “αρούσιν ημών”

Αυτός ήταν ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ο φόβος τους. Μην τους “σηκώσουν”, μην χάσουν την εξουσία, μην εκδιωχθούν, μην τους αγνοήσει ο λαός.

Όντως… Θα σας σηκώσουν… Θα σας σηκώσουν και θα σας στείλουν στο διάολο

Ο Αντίοχος μετά από αιώνες επέστρεψε. Ο Αντίοχος είναι εδώ και εξελληνίζει την νεολαία του Ισραήλ με ταχείς ρυθμούς. Κανένας Μωυσής και κανένας άπλυτος και μίζερος Καϊάφας δεν θα ξανασταυρώσει κανέναν. Πάνε οι χανουκά, τελειώσαν. Ο Ελληνισμός φοράει τα καλά του.

Το ποτάμι ξεχείλισε και δε γυρίζει πίσω.

Και είτε μας φιμώσετε είτε όχι σας δίνουμε μιαν υπόσχεση. Υπόσχεση που ισχύει είτε έτσι είτε αλλιώς. Κατά πώς το είπε ο Γιώργαρος που σας είχε και σε εκτίμηση.

“αν γίνω καλά θα τον χαλάσω εγώ αυτόν που με βάρεσε, εάν ψοφήσω κλάστε μου το μπούτσο "