Βλέπουμε το παιδί να κάνει ευχάριστη συντροφιά με τον παππού. Λες και τους συνδέει κάποιος μυστικός δεσμός που δεν μπορούμε να τον εξηγήσουμε. Ο Γάλλος μυθιστοριογράφος Ζιλμπέρ Σεσμπρόν έχει δώσει εξήγηση σε αυτόν τον δεσμό: “Το παιδί λέει, μόλις έφτασε από τον άγνωστο κόσμο του χάους και ο γέρος οδεύει τώρα προς το ανεξερεύνητο χάος. Απέχουν και οι δυο λίγο από τον κόσμο του Θεού.” Υποβλητική αληθοφάνεια που έχουν συχνά τα δημιουργήματα της φαντασίας…
************
Στις εξαιρετικές φύσεις, στις μεγαλοφυίες, το παιδικό όνειρο φαίνεται να παραμερίζει. Λένε ότι τον καιρό που ο Μότσαρτ, παιδάκι ακόμη, έπαιζε βιολί δεν ήθελε γύρω του κανένα αστείο, όπως λένε στα παιδιά. Η στάση του ήτανε στάση μεγάλου, ώριμου ανθρώπου. Και οι φίλοι του που τον παρακολουθούσαν, έλεγαν μεταξύ τους, ότι έτσι σοβαρός και ώριμος που ήταν από τα παιδικά του χρόνια, δεν θα ζούσε πολύ για να περάσει στην ωριμότητα όπως οι άλλοι, οι κοινοί άνθρωποι. Και η πικρή πρόβλεψη επαληθεύτηκε.
Ήταν σχεδόν κοινή μοίρα πολλών μεγάλων μουσικών να πεθάνουν νέοι. Ο Σούμπερτ γύρω στα τριάντα, και ο Βέμπερ και ο Σούμαν και ο Μέντελσον, παρατηρεί ο Mauriac, στο “Memoires Interieurs”, και προσθέτει: “είναι η εξαγορά του μεγάλου προνομίου που τους εδόθη, να είναι οι εκλεκτοί της μουσικής, της πιο γοητευτικής από όλες τις Τέχνες.”
************
Η ανάμνηση της παιδικής ηλικίας είναι σαν ένα σύννεφο κατάλευκο μέσα σε ένα καταγάλανο ουρανό, και μέσα σε αυτό το σύννεφο, είναι ένας ήλιος ζεστός, που είναι η μητέρα μας. Αυτός ο πίνακας μένει στη μνήμη μας, και είναι ωραίος και λαμπερός. Αν επιχειρήσουμε να περιγράψουμε την παιδική μας ηλικία, είναι σα να θέλουμε να σαλέψουμε αυτόν τον πίνακα: αυτό το σύννεφο το λευκό, αυτόν τον ήλιο τον ζεστό. Να τον κάνουμε μια συνηθισμένη ζωγραφιά. Να γιατί είναι κάτι δύσκολο και λεπτό επιχείρημα, το να γράψεις απομνημονεύματα της παιδικής σου ηλικίας, όπου διατηρείται αυτή η ονειρική ατμόσφαιρα.
************
Καράβια με ανοιγμένα πανιά αρμενίζουν στα ανοιχτά, αντίκρυ από το Σούνιο. Καπνός από μεγάλο πλεούμενο ανέβαινε πλατύς στο διάστημα. Πουλιά του πελάγους ακραγγίζανε το φτερό στο νερό με τη γεωμετρία της ασταμάτητης κίνησής τους. Ήταν πολύ αιώνια όλα αυτά, πολύ ασήμαντα και πολύ μεγάλα. Η φρέσκια γη γέμισε μικρά τοιχογυρίσματα από χωματένια μικρά σβωλάκια. είναι τα μυρμήγκια που ανεβαίνουν στο φως. Ξύπνησαν οι πρασινόχρυσες σαύρες. Οι λεύκες φυλλουριάζουν. Όπου γυμνό κλαδί, όπου άδειος κορμός, η πλάση ολάκερη γεμίζει φύλλο χλωρό και λουλούδι. Ένας τέτοιος παραλογισμός είναι ο ελληνικός Απρίλης.
Ας συλλογιστούμε με ποια ματιά τον αντικρύζαμε τότε. Πώς έπεφτε μέσα στην ψυχή μας η άνοιξη και την κάρπιζε. Το νόημα που κατείχε η ανάσταση, τη βεβαιότητα που αποκτούσε το θαύμα. Πώς όλα πλάταιναν μεγάλα και ατελείωτα, χωρίς σύνορο, χωρίς φραγμό, χωρίς πρόβλεψη κακοτυχιάς ή καμάτου. Γιατί δεν είχε πεθάνει μέσα μας το παιδί, δεν το είχαν σκοτώσει. Δεν το είχανε δασκαλέψει να ξέρει ποιο είναι το σωστό και ποιο όχι, ποιο ανήκει στην μπόρεση του ανθρώπου και ποιο δεν ανήκει. Δεν είχαν αρχίσει τα “μη”, δεν είχαν ορθωθεί τα εμπόδια.
Το παιδί βρίσκεται πάντα στην περιοχή της ανθρώπινης προϊστορίας. Αυτό είναι το μεγάλο του προνόμιο. Αυτός είναι ο μύθος, είναι το όνειρο και ο λυρικός λογισμός. Δεν κατέχει τη συνείδηση του ακατόρθωτου και του μάταιου, αυτήν την συνείδηση που τόσο ακριβά πληρώσαμε…
Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος
Το παιδί είναι το παρελθόν, το πρωτόγονο παρελθόν της ανθρωπότητας, συγχρόνως είναι και το παρελθόν των γονιών του. Από την άλλη το παιδί αντιπροσωπεύει το παρόν αυτό που ζούμε μαζί του. Όμως επίσης αντιπροσωπεύει το μέλλον, τον χρόνο εκείνο που δεν θα ζούμε μαζί του Παρελθόν, παρόν, και μέλλον, είναι το παιδί και αν είχε πεθάνει μέσα μας, θα είχαμε πεθάνει και οι ίδιοι. Αυτό μας κρατά στην ζωή. Στην αναζήτηση αυτού του παιδικού τοπίου είμαστε αλλά με άλλα παιχνίδια και άλλα σταθμά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παιδί μέσα μας είναι ο φύλακας των τωρινών και των μελλοντικών μας ονείρων,επιτυχιών,χαρών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ δεν πρέπει να μεγαλώσουμε "τελείως"....η παιδικί μας ηλικία με το κεντρικό πρόσωπο -τη μαμά- είναι το καταφύγειο, είναι το φωτινό σημείο που ακολουθούμε στο σκοτάδι,στο δάσος των προβλημάτων της καθημερινότας, στις συμφορές.....'Οσο περισσότερο καταφέρνουμε να κρατάμε "ζωντανό" το παιδί μέσα μας τόσο πιο εύκολα καταφέρνουμε να τα βγάζουμε πέρα και να νικάμε στο παιχνίδι που πολλές φορές άδικο και άγριο μας "στείνει" η ζωή....
Όπου και αν βρίσκεται η μητέρα μας μας προστατεύει η αγάπη της,η μοναδική που δεν υπολογίζει τίποτα, δεν ζητάει ανταλάγματα,δεν λογαριάζει κόστους και θυσίες,απλά ΕΙΝΑΙ...Αυτή η αγάπη μας επιτρέπει να παραμείνουμε παιδιά και όταν έχουμε πλέον "βάλει" χρόνια στην πλάτη μας... και να χαιρόμαστε τη ζωή σαν να είναι πάντα ευχάριστη....
@Λάμπρο έχεις δίκιο. Αναζητούμε το παιδικό τοπίο με άλλα παιχνίδια. Δυστυχώς, όμως, μας έπεισαν ότι τα παιχνίδια είναι ακριβά και προσιτά σε λίγους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρελθόν, παρόν και μέλλον. Και όπως λένε στην Ινδία, το χέρι που κουνάει την κούνια του μωρού, κουνάει τον κόσμο όλο.
@Μαρία
μιλάς ως παιδί ή ως μητέρα; Όπως και να έχει, σου εύχομαι να μπολιάσεις τα παιδιά σου με αυτήν την αντίληψη.