ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΟ

Πήγα προχθές στην παραλία και ήταν σαν να είδα ντοκυμαντέρ του National Geographic. Φάλαινες, φώκιες και θαλάσσιους ελέφαντες. Αν εξαιρέσεις την ζέστη, νόμιζες ότι ήσουν στην Αρκτική. Χοντροί παντού. Όπου και να κοίταζες έβλεπες χοντρούς. Χοντρούς άντρες, χοντρές γυναίκες, χοντρά παιδιά. Δεν μιλάμε για λίγα κιλά παραπάνω. Μιλάμε για πολλά κιλά παραπάνω. Πολλά όμως…

Το κείμενο αυτό γράφτηκε επί τόπου. Δεν νομίζω να μπορούσα να το γράψω εκ των υστέρων στην άνεση του σπιτιού μου. Δεν νομίζω να μπορούσα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Έβγαλα το μπλοκάκι μου – πάντα το έχω μαζί μου – και το μαρκαδοράκι μου – λατρεύω να γράφω με μαρκαδόρο – μου αρέσει η αίσθηση όταν γλυστράει στο χαρτί, και άρχισα να γράφω. Να καταγράφω για την ακρίβεια.

Χοντροί άντρες με τις μπυροκοιλιές να κρέμονται, με χυμένα βυζιά στα όρια της γυναικομαστίας. Δεν μιλάμε απλώς για χοντρούς. Μιλάμε για χοντρούς οι οποίοι σε όρθια στάση δεν μπορούν να δούνε τα παπάρια τους. Ούτε σε ύπτια στάση μπορούν.

Χοντρές γυναίκες με δυο στρέμματα κώλο, κυτταρίτιδα και πάχος σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ αηδίας. Στομάχια και πατσοκοίλια αριστερά και δεξιά να ξεχειλίζουν από παντού από εκείνα τα απελπιστικά και “απελπισμένα” συνάμα – μαγιό. Έμπαινε η χοντρή σιγά σιγά στην θάλασσα και νόμιζες ότι έβλεπες καθέλκυση. Ένα μπουκάλι σαμπάνια να είχα να της το έσπαγα στα πλευρά για το καλό κατευόδιο.

Και αν τα παραπάνω σου προκαλούν θλίψη, εκείνο που σε φέρνει σε απόγνωση, είναι όταν βλέπεις παιδιά 7-8-9-10-11-12-13-14 χρονών να μην μπορούν να πάρουν τα πόδια τους από το πάχος. Να βλέπεις πιτσιρικάδες να έχουν γίνει σαν σίγμα τελικό γιατί πετιούνται τα στομάχια έξω. Να βλέπεις παιδιά να κάθονται στην ξαπλώστρα και να σχηματίζονται στο πλάι 2 και 3 δίπλες. Να βλέπεις σε παιδιά – αγόρια και κορίτσια – να τρίβονται τα μπούτια μεταξύ τους. Να βλέπεις παιδιά να βγαίνουν από το νερό και να τα στουμπώνουν οι γονείς τους – ο Θεός να τους κάνει τέτοιους – με κρουασάν, κράκερς, μπισκότα, πορτοκαλάδες, παγωτά, κόκα κόλα και όλα εκείνα τα σκατολοϊδια που είναι φουλ στην ζάχαρη. Λες και χάθηκε ο κόσμος να τους ταϊσουν μια μπανάνα, ένα ροδάκινο, ένα αχλάδι, ένα μήλο, ένα νερό. Ένας πούστης να πιει 2 γουλιές νερό δεν βρέθηκε. Ούτε ένας.

Κι αν σε ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας, μπορείς εν μέρει να το δικαιολογήσεις γιατί είναι γνωστό ότι με την πάροδο των ετών ο μυικός ιστός συρρικνώνεται, ο μεταβολισμός πέφτει και κατ’ αυτόν τον τρόπο ευνοείται η χαλάρωση του δέρματος και η συσσώρευση τοπικού λίπους, είναι αδιανόητο να εμφανίζουν αυτήν την εικόνα νέοι άνθρωποι, πόσο μάλλον παιδιά.

Η παιδική παχυσαρκία, η ΕΛΛΗΝΙΚΗ παιδική παχυσαρκία, έχει χτυπήσει κόκκινο. Δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχει ενημέρωση, δεν υπάρχει μέριμνα, δεν υπάρχει έγνοια καμία.

Το κράτος ξέρει να φορολογεί τα προϊόντα καπνού με 80%, το ίδιο το μπουρδέλο το κράτος ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ να φορολογήσει τα προϊόντα που περιέχουν ζάχαρη;

Το κωλοχανείο που λέγεται κράτος ξέρει να κάνει ελέγχους στα μπαρ και στα εστιατόρια για την εφαρμογή ή μη των διατάξεων περί καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Αυτό το κωλοχανείο που λέγεται κράτος ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ να κάνει ελέγχους στα κυλικεία των σχολείων να δει τι σκατά κυκλοφορεί εκεί μέσα; Κρουασάν, σοκολάτες, ντόνατς, γαριδάκια, πατατάκια, τυρόπιτες και όλες οι σφολιάτες του κώλου;

Το μπουρδέλο που λέγεται κράτος ξέρει πόσο στοιχίζουν στα ασφαλιστικά ταμεία οι θάνατοι και οι νοσηλείες από το κάπνισμα, αυτό το ξεφτιλισμένο μπουρδελοκράτος ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ πόσο στοιχίζει η παχυσαρκία και όσα αυτή προκαλεί; ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ πόσο στοιχίζουν στα ασφαλιστικά ταμεία οι καρδιαγγειακές παθήσεις, ο διαβήτης τύπου 2, η υπέρταση, η οστεοαρθρίτιδα, τα εμφράγματα, το άσθμα και πολλές φορές ο καρκίνος;

Είναι θλιβερό να σκέφτεσαι ότι οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν το ανθρώπινο σώμα ως ναό, ενώ οι σύγχρονοι έλληνες το έχουν μετατρέψει σε σκουπιδοτενεκέ. Είναι θλιβερό να σκέφτεσαι ότι μέχρι και πριν από 2-3 δεκαετίες τα παχύσαρκα παιδιά ήταν ο περίγελως στις παιδικές παρέες, ενώ σήμερα είναι σπάνιο να μην δεις παχύσαρκο παιδί;

Οι έλληνες είναι τελευταίοι στην Ευρώπη στην συστηματική εκγύμναση του σώματός τους. Είναι θλιβερό να βλέπεις Ευρωπαίους πολίτες οι οποίοι και μέχρι πριν την έναρξη της 3ης ηλικίας διατηρούν την σιλουέττα τους, ενώ οι συνομιλικοί τους Έλληνες μοιάζουν με μαυροσακκούλες απορριμάτων.

Λες και είναι τόσο δύσκολο…

Λες και είναι άθλος να διατηρήσεις ένα κανονικό σώμα…

Αλλά όταν καταπίνεις τα ψωμιά, τα μακαρόνια, τα κασέρια και πάλι τα ψωμιά, τις τηγανητές πατάτες και στο τέλος σβήνεις και την λαδίλα με μια σοκολατίνα, όταν το μοναδικό μαρούλι που έχεις δει είναι στο burger, όταν το μοναδικό περπάτημα που κάνεις είναι από τον καναπέ στην χέστρα και πάλι πίσω… τι προσδοκίες μπορείς να έχεις;

“Η τροφή σου να είναι το φάρμακό σου και το φάρμακό σου να είναι η τροφή σου” συνήθιζε να λέει ο Ιπποκράτης.

Άμα τρως σκατά, θα αισθάνεσαι σκατά, θα μοιάζεις με σκατά, θα είσαι σκατά.

Φάε σαν γουρούνι, να δείχνεις σαν γουρούνι.

Μην λυπάσαι για την εικόνα σου. Δεν είναι οι άλλοι “ρατσιστές” απέναντί σου, εσύ δεν σέβεσαι τον εαυτό σου. Εσύ φέρεσαι στο σώμα σου άσχημα, εσύ το έχεις καταντήσει χωματερή.

Κάνε μου μια χάρη.

Σεβάσου το σώμα σου. Σεβάσου εκεί όπου κατοικείς. Σεβάσου αυτό που σου έδωσε ο Δημιουργός.

Κάνε μου μια χάρη συμπαθή χοντρέ, γιατί κατά βάθος δεν είσαι κακός άνθρωπος, ανενημέρωτος είσαι.

Κόψε την ζάχαρη για να μην σε κόψει αυτή. Στρέψου στα λαχανικά, στα φρούτα, στα όσπρια, στους ξηρούς καρπούς, θρέψου με όσα απλόχερα σου προσφέρει η φύση.

Θα αισθάνεσαι καλύτερα.

Θα περπατάς καλύτερα.

Θα αναπνέεις καλύτερα.

Θα κοιμάσαι καλύτερα.

Θα αγκαλιάζεις καλύτερα.

Θα σε αγκαλιάζουν καλύτερα.

ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!!

Γεια σας και χαρά σας και καλό Φθινόπωρο!

Οι συνθήκες της καθημερινότητάς μου δεν με ευνοούν αλλά απόψε ήρθε ένα κομματόσκυλο από τα παλιά!

Πάμε δυνατά λοιπόν!

Όλοι σας πιστεύω ό,τι έχετε ακούσει ή έχετε διαβάσει κάποια στιγμή τον όρο “Τεχνητή Νοημοσύνη”. Και εμείς που τον έχουμε ακούσει και οι φίλοι που τον αγνοούν, ας δούμε όλοι μαζί μία σωστά διατυπωμένη επεξήγηση αυτού του όρου.

Αντιγράφω λοιπόν από την ελληνική έκδοση της wikipedia:

http://el.wikipedia.org/wiki/Τεχνητή_νοημοσύνη

Ο όρος τεχνητή νοημοσύνη (ΤΝ, εκ του Artificial Intelligence) αναφέρεται στον κλάδο της πληροφορικής ο οποίος ασχολείται με τη σχεδίαση και την υλοποίηση υπολογιστικών συστημάτων που μιμούνται στοιχεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς τα οποία υπονοούν έστω και στοιχειώδη ευφυΐα: μάθηση, προσαρμοστικότητα, εξαγωγή συμπερασμάτων, κατανόηση από συμφραζόμενα, επίλυση προβλημάτων κλπ. Ο Τζον Μακάρθι όρισε τον τομέα αυτόν ως «επιστήμη και μεθοδολογία της δημιουργίας νοούντων μηχανών».

Η ΤΝ αποτελεί σημείο τομής μεταξύ πολλαπλών επιστημών όπως της πληροφορικής, της ψυχολογίας, της φιλοσοφίας, της νευρολογίας, της γλωσσολογίας και της επιστήμης μηχανικών, με στόχο τη σύνθεση ευφυούς συμπεριφοράς, με στοιχεία συλλογιστικής, μάθησης και προσαρμογής στο περιβάλλον, ενώ συνήθως εφαρμόζεται σε μηχανές ή υπολογιστές ειδικής κατασκευής. Διαιρείται στη συμβολική τεχνητή νοημοσύνη, η οποία επιχειρεί να εξομοιώσει την ανθρώπινη νοημοσύνη αλγοριθμικά χρησιμοποιώντας σύμβολα και λογικούς κανόνες υψηλού επιπέδου, και στην υποσυμβολική τεχνητή νοημοσύνη, η οποία προσπαθεί να αναπαράγει την ανθρώπινη ευφυΐα χρησιμοποιώντας στοιχειώδη αριθμητικά μοντέλα που συνθέτουν επαγωγικά νοήμονες συμπεριφορές με τη διαδοχική αυτοοργάνωση απλούστερων δομικών συστατικών («συμπεριφορική τεχνητή νοημοσύνη»), προσομοιώνουν πραγματικές βιολογικές διαδικασίες όπως η εξέλιξη των ειδών και η λειτουργία του εγκεφάλου («υπολογιστική νοημοσύνη»), ή αποτελούν εφαρμογή στατιστικών μεθοδολογιών σε προβλήματα ΤΝ.

Μάλιστα…

Ας ξεκινήσουμε από τους αγαπημένους μου “επιστήμονες”… τους λατρευτούς μου ψυχολόγους…

Με λίγα λόγια…

Και 1000 χρόνια να περάσουν καμία δύναμη και κανένα μυαλό σε αυτόν τον πλανήτη και στο γαλαξία που ανήκει αυτός ο πλανήτης και σε ολόκληρο το σύμπαν στο οποίο ανήκει αυτός και όλοι οι γαλαξίες του γνωστού και άγνωστου σύμπαντος, ακόμα και στα τρισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά μέχρι και στις απόλυτες εσχατιές του υπερπέραν δεν πρόκειται να δημιουργήσει μηχανή με ανθρώπινη νοημοσύνη.

Αφήνοντας στην άκρη τις προσπάθειες περί επιστημονικής πρόβλεψης ή απόδειξης περί του αντιθέτου, ας ρωτήσω το εξής απλό:

Πώς στο διάολο θα φτιάξετε μηχανή που θα ενσωματώνει όλη την γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων;

Πώς στο διάολο μια μηχανή θα μπορέσει ποτέ να νιώσει και να βιώσει την αγάπη, τον έρωτα, την επιθυμία, την σαρκική και πνευματική έλξη, την ζήλια, το μίσος, τον φόβο και την αγωνία μπροστά στο άγνωστο που έρχεται ή στο κακό γνωστό που ξανάρχεται; Να νιώσει και να βιώσει την ζεστασιά της ευγνωμοσύνης και την ερημιά της αχαριστίας,

Πώς θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει πώς είναι να παίρνεις τον 1ο σου μισθό; Πώς θα μπορέσει να νιώσει την ανείπωτη χαρά και ικανοποίηση όταν με τον 1ο σου μισθό κάνεις δώρα στους αγαπημένους σου; Πώς θα μπορέσει να νιώσει εκείνον τον βασανιστικό ήχο που κάνει το ξυπνητήρι κάθε πρωί; Πώς θα μπορέσει να νιώσει το σκοτάδι της ανεργίας; Πώς θα μπορέσει να νιώσει πώς είναι να θέλεις να προσφέρεις αλλά δεν μπορείς; Πώς θα μπορέσει να νιώσει την πείνα, την δίψα, την φτώχεια αλλά και την ευμάρεια, πώς θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει με πόση χαρά γεμίζεις όταν κάνεις ευτυχισμένους τους γύρω του;

Πώς θα μπορέσει να νιώσει τον ερχομό της άνοιξης, το μύρισμα του γιασεμιού και το φούντωμα της βουκαμβίλιας, τις μυρωδιές των ανοιξιάτικων Κυριακών που μοσχοβολάει όλη η κουζίνα; Πώς θα μπορέσει να νιώσει την ζεστασιά και την θαλπωρή του Μαγιάτικου ήλιου; Πώς θα μπορέσει να νιώσει τόσος γεμάτος τσουγκρίζοντας ένα ποτήρι κρασί με τους αγαπημένους τους;

Πώς θα μπορέσει να νιώσει πώς είναι να πηγαίνεις 1η μέρα στο σχολείο, πώς είναι να πηγαίνεις 1η μέρα στο στρατό, πώς είναι να συνοδεύεις το παιδί σου 1η μέρα στο σχολείο; Πώς θα μπορέσει να νιώσει πώς είναι να μαθαίνεις το αλφάβητο και να μπορείς μόνος σου να διαβάσεις τα παραμύθια; Πώς θα μπορέσει να νιώσει πώς είναι να αποκοιμιέται αποκαμωμένο στον ώμο σου το μικρό παιδί σου γιατί άλλο δεν μπορεί πλέον, κουράστηκε το καημένο…

Πώς θα μπορέσει ποτέ να μυρίσει στο μαξιλάρι το άρωμα που άφησαν τα μαλλιά της αγαπημένης του, πώς θα μπορέσει ποτέ να ακούσει από την αγαπημένη του ότι θα γίνει πατέρας, πώς θα μπορέσει ποτέ να νιώσει να τρίζει συθέμελα το εγώ του όταν γίνεται γονιός, πώς θα μπορέσει ποτέ να νιώσει μηδαμινός και αμελητέος και καταραμένος και αδικογεννημένος σαν κηδέψει το παιδί του, πώς θα μπορέσει ποτέ να νιώσει, να το αισθανθεί σύριζα και σύγκορμα την πρώτη φορά που θα σε πει το παιδί σου μπαμπά, πώς θα νιώσει ποτέ τον επιθανάτιο ρόγχο εκείνη την ύστατη στιγμή, ανήμπορο πια, επάνω σε ένα ιδρωμένο στρώμα;

Πώς θα μπορέσει ποτέ να θυμώσει όταν του πούνε ψέμματα, πώς θα καταλάβει τι σημαίνει ψέμμα και τι σημαίνει αλήθεια, πώς θα μπορέσει ποτέ να ελπίσει ότι δεν θα του ξαναπούν ψέμματα και πώς θα απογοητευτεί όταν του ξαναπούνε ψέμματα; Και πώς θα μπορέσει ποτέ να στεναχωρηθεί όταν τον πληγώσουν οι δικοί του άνθρωποι; Μπορεί να πληγωθεί; Πώς θα μπορέσει να νιώσει την αισιοδοξία ότι θα φύγει επιτέλους η ψευτιά από αυτόν τον κόσμο;

Πώς θα μπορέσει να νιώσει την προσδοκία για κάτι – μεγάλο ή μικρό δεν έχει σημασία – σημαντικό όμως σίγουρα. Πώς θα μπορέσει να νιώσει τι είναι το σημαντικό και τι το ασήμαντο, πώς θα μπορέσει να νιώσει την ανάγκη να βιαστεί ή να ξαποστάσει, πώς θα μπορέσει να νιώσει την την ξενιτιά, την ορφανιά, την πίκρα, την αγάπη, (τα τέσσερα τα ζύγιασαν, βαρύτερα είναι ΠΑΝΤΑ τα ξένα.) Πώς θα μπορέσει να νιώσει ότι παρηγοριά έχει ο θάνατος και λησμονιά ο χάρος, μα ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει;

Πώς θα μπορέσει να νιώσει στο πρόσωπό του την κάψα του καλοκαιριού ή το μούδιασμα του δεκεμβριάτικου βοριά;

Πώς θα μπορέσει τέλος τέλος να νιώσει πώς είναι να είσαι χρόνιος (διότι περί χρόνιου νοσήματος πρόκειται) ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ και να τρως πόδι από το δημόσιο;

Όλα τα παραπάνω είναι σίγουρο ότι ποτέ δεν πρόκειται να τα αποκτήσει καμιά μηχανή και με κανέναν τρόπο.

Αυτό όμως που είναι ακόμα πιο σίγουρο – και βεβαίως άκρως ανησυχητικό – είναι ότι δεν εργάζονται τόσο προς την κατεύθυνση της τεχνητής νοημοσύνης όσο προς την εγκαθίδρυση μιας τεχνητής αφασίας.

ΠΑΣΧΙΖΟΥΝ μέρα και νύχτα ώστε ο άνθρωπος – το τέλειο δημιούργημα του Θεού – να ΠΑΨΕΙ να νιώθει όλα τα παραπάνω. Να πάψουμε να αγαπάμε, να ελπίζουμε, να συγχωρούμε, να συμπονάμε, να δημιουργούμε, να μαθαίνουμε, να διδάσκουμε και να διδασκόμαστε, να κρίνουμε και να αποφασίζουμε, να ελπίζουμε, να γελάμε, να χαιρόμαστε, να πάψουμε να θέλουμε, να πάψουμε τελικά να ονειρευόμαστε…

ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ

Αλλά…

από αρχαιότατων χρόνων είναι γνωστό τοις πάσι τι πάθαινε όποιος επέλεγε να χαλάσει τις δημιουργίες του Θεού.

Και επειδή ο Θεός είναι τέλειος και δεν είναι κανένας χθεσινός – και ως τέλειος δεν θα μπορούσε παρά να κατασκευάσει ένα τέλειο δημιούργημα με άπειρες λειτουργίες και άπειρες άμυνες, το τελικό συμπερασμα το οποίο είναι ακόμα πιο βέβαιο από όλα τα προηγούμενα είναι αυτό:

Αυτό που είπε ο γίγαντας Πλάτων, μαθητής του θεϊκου Σωκράτη:

“Αεί ο Θεός γεωμετρεί”

Και όταν ο μέγιστος γεωμέτρης εργάζεται, τα πράγματα είναι απλά…

Μη (Του) τους Κύκλους τάραττε

…ή, σε απλά ελληνικά…

μην του ζαλίζετε τα @@…

Θα μπορούσα να γράψω πολλά – πάρα πολλά. Αλλά είμαι κουρασμένος – πολύ κουρασμένος. Ζητείται αυτό που γράφει ο τίτλος. Έτσι ακριβώς. Απόψε δεν θα γράψω αλλά είναι βέβαιο ότι θα γράψω στο κοντινό μέλλον. Απόψε ας ξαναθυμηθούμε μαζί ένα κείμενο της Μαλβίνας Κάραλη, η οποία έφυγε νωρίς. Δυστυχώς έτσι γίνεται. Αυτοί που πρέπει να μείνουν φεύγουν νωρίς και αυτούς που πρέπει να ψοφήσουν τους ξεχνάει και ο Θεός.

Είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβετε τον σκοπό της ανάρτησης.

Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δεν σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν, γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δεν ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής. Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δεν νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δεν θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί "ένα ίσον κανένα". Ή τρία αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: "Πως ξέπεσες έτσι;"

Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα που βρήκε την πεμπτουσία της στο πρόσωπο του προέδρου. Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δεν δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη. Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.

Ο Μικροαστός δεν θέλει μπλεξίματα. Γι' αυτό δεν μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του. Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς."

Ζητείται παραλία χωρίς Έλληνες, παρακαλώ…